Δεν έχουν περάσει 6 μήνες από τις εκλογές και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και μπορούμε να κάνουμε ένα γρήγορο απολογισμό.

Έχουμε λοιπόν ενα ΣΥΡΙΖΑ χωρισμένο στα δύο, από τη μια η ομάδα του Αλέξη Τσίπρα, η οποία δίνει σκληρές μάχες με την Ευρώπη έχοντας βάλει στο παιχνίδι πολύ έξυπνα ΗΠΑ και Ρωσία και από την άλλη την δεύτερη ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, τους “καθαρόαιμους” αριστερούς, οι οποίοι δεν δέχονται την πραγματικότητα, τη δυσχερή θέση της χώρας μας και κοιτούν απλώς μόνο αριστερά δημιοργώντας προβλήματα.

Από την άλλη έχουμε μια ΝΔ που παραδέχεται -επιτέλους- ότι ειναι βαθειά πληγωμένη, σε σήψη, με έναν Σαμαρά που έπαιξε για ένα δίμηνο το δικό του παιχνίδι, υποδυόμενος τον δούρειο ίππο εναντίον της χώρας του, απειλώντας για τις διαπραγματεύσεις. Μία ΝΔ που παραδέχεται πλέον ότι τα πιο υψηλόβαθμα στελέχη της είναι ο Άδωνις και ο Βορίδης…

Ουδείς έχει το σθένος να τα βάλει με τον Σαμαρά και να λυτρώσει τους παραδοσιακούς νεοδημοκράτες της βασης, ενώ κάποιοι φαντάζονται επιστροφή του Κ. Καραμανλή, ο οποίος έχει να μιλήσει εδώ και 7 έτη!

Έχουμε επίσης έναν άλλο συστημικό παίκτη, τα ΜΜΕ, που θεωρούν ότι ο ρόλος τους είναι ο ρόλος του κριτή -κρίνουν όμως τους πάντες ή κατά όπως τους συμφέρει?-, τα οποία έχουν ανοίξει έναν ανηλεή πόλεμο με την κυβερνηση και με τον Βαρουφάκη, χωρίς ίχνος στήριξης στην προσπάθεια διαπραγμάτευσης με καλύτερους όρους για τη χώρα.

Τέλος έχουμε μία Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν μπορεί να συνεννοηθεί. Μέρκελ και Σόιμπλε μιλούν τη δική τους γλώσσα, Γιούνκερ και Λαγκάρντ το ίδιο, σαν ένα μυθιστόρημα βγαλμένο από άλλο κόσμο. Ασυνεννοησία και διαφορετικές δηλώσεις μόνο και μόνο για να δημιουργούν κλίμα. Δεν είναι δυνατόν να έχει ο λαός την πραγματική εικόνα της κατάστασης εδώ και 5 μήνες και αυτοί να βρίσκονται κάθε 10 ημέρες και να συζητούν για την Ελλάδα και να μην μπορούν να καταλήξουν πουθενά. Τι να λένε άραγε κάθε φορά που βρίσκονται μεταξύ τους ; Την μια είμαστε σίγουρα εκτός και την άλλη είμαστε χρήσιμοι, αναγκαίοι για την Ε.Ε.

Εγώ θα πω μόνο το εξής. Είμαστε ζωντανοί εδώ και 7 χρόνια, με πολλές θυσίες και αγώνες. Από την ημέρα που ο Κ. Καραμανλής μίλησε για τον αγωγό, άρχισε ένας ανελέητος πόλεμος, λες και η χώρα μας είναι η μόνη που χρωστά χρήματα. Δεν μας άφησαν ούτε λεπτό να επιλέξουμε έστω την έξοδο μας, ζούμε καθημερινά μόνο με απειλές.

Σήμερα όμως, αφού ζητούν μεγαλύτερο βάρος πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού, ο Τσίπρας φαίνεται ότι είχε έτοιμο το plan B. Την κατασκευή του νέου αγωγού που θα ελέγξει την ενέργεια σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι BRICS, η ασπίδα προστασίας που θα κρατήσει την Ελλάδα ζωντανή, και κάπου εκεί οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί έρχονται σε αδιέξοδο.

Όλοι ξέρουν πολύ καλά ότι αν πραγματοποιηθεί ο αγωγός, τέρμα οι αξιώσεις Αλβανών, Τούρκων και Σκοπίων, τέλος οι αξιώσεις των Αμερικανών. Πέσανε λοιπόν σε μια παγίδα άνευ προηγούμενου και τώρα περιμένουν εχέγγυα για συμφωνία, πολύ πιο ισχυρή απ αυτήν που θα ήθελαν και φαντάζονταν πριν, διότι τώρα πια μιλάμε για έλεγχο της ενέργειας όλης της Νότιας και Κεντρικής Ευρώπης.

Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, ο δύσμοιρος Έλληνας έχει πάψει να ενδιαφέρεται για την πολιτική, ανησυχεί για την πτώχευση και την επανεκκίνηση, ενδιαφέρεται μόνο να έχει χρήματα η τσέπη του σήμερα και το πολύ αύριο, αφού δεν του έχουν μείνει πια αποθέματα για σχεδιασμό και όνειρα, δεν του έχουν απομείνει αποθέματα για πατριωτισμό και προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, αναζητά μόνο τη σιγουριά της ημέρας. Ανησυχεί μόνο για τον εαυτό του και κλείνει ερμητικά τα μάτια μπροστά στον ηλικιωμένο που δεν έχει να πληρώσει τις ΔΕΚΟ, δεν ενδιαφέρεται καν για τον απολυμένο που τον βγάζουν από το σπίτι του…

Τα πολιτικά κόμματα της χώρας εντελώς απαξιωμένα περιμένουν την στήριξη απέξω…

Εμείς το μόνο που θα θέλαμε να ευχηθούμε είναι να πετύχουμε κάποτε την καθαρότητα της συνείδησης στην πολιτική -ούτε λόγος γι΄αυτό σήμερα- και οι πολιτικές δυνάμεις ενωμένες, σαν μια γροθιά, να σκεφτούν μόνο τον Έλληνα και την Ελλάδα.