Μάχη σώμα με σώμα, ένα σκληρό παιχνίδι πόκερ. Ποιός θα κάνει το επόμενο λάθος; Οι επαναστάσεις έλεγε ο Λένιν ωριμάζουν, όταν οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να ζούν με τον προηγούμενο τρόπο.

Ο Ελληνικός λαός αυτό το συνειδητοποίησε εδώ και καιρό, απλούστατα όμως τα ΜΜΕ δεν το μεταφράζουν απλοϊκά ώστε να περάσει ως έννοια στην κοινωνία. Οπότε η επόμενη αλλαγή θα επέλθει μετά από δυστυχία, ακόμη πιο γρήγορα.

Ο λαός στην αρχή τιμώρησε τον δικομματισμό, απομακρύνθηκε από το ΛΑΟΣ και τη ΔΗΜΑΡ, που απορροφήθηκαν από το σύστημα. Έκτοτε ψάχνεται, με Χ.A και ΑΝΕΛ, μέχρι που φτάσαμε στον ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ που έγραψε ιστορία στα δεδομένα της Ελληνικής Σύγχρονης Ιστορίας. Λέτε οι Έλληνες να έγιναν ξαφνικά αριστεροί;

Ο κόσμος πίστεψε απλά στην ιστορία των… υπευθύνων. Ξεκίνησε με τις πιο ανώδυνες επαναστάσεις, γιατί πίστεψε οτί η Αριστερά είναι εκτός συστήματος. Ο πολίτης κατά πλειοψηφία γνωρίζει πια και θέλει αλλαγές, οι πολιτικοί μας όμως αντιμάχονται σκληρά, δεν παραδίδουν τα όπλα, εξακολουθούν να υποδεικνύουν τη λανθασμένη οδό, παρουσιάζουν ως υπεύθυνους τους πολίτες που έκλεβαν και παρανομούσαν όλα αυτά τα χρόνια, σε ένα διεφθαρμένο κράτος, κάνοντας εν μέρει και αυτοκριτική, παραδεχόμενοι την ανοχή τους ως νομοθέτες, αλλά όχι την απόλυτη ευθύνη τους παρά το ρόλο του νομοθέτη που κατέχουν.
Αυτό είναι το αντίδοτο, παραδέχονται ότι και αυτοί έχουν ευθύνες. Αυτό είναι το κόλπο! Αυτό το “και” !!!

Ποιοι άλλοι ευθύνονται; Δεν ονοματίζουν ποτέ! Αοριστίες,γενικότητες, καθυστερώντας το τέλος. Το τέλος της χώρας, το τέλος της οικονομίας, της ευημερίας, το τέλος του λαού αλλά και το δικό τους. Οι συνθήκες ωριμάζουν, οι πολιτικοί δεν βοήθησαν στο να βρεθεί μία λύση μέσα από την αλλαγή οπτικής, μέσα από την αλλαγή νοοτροπίας και μεταρρυθμίσεων, συντήρησαν τη σαπίλα.. Πράγμα εύκολο μεν, αν το σάπιο όμως προχωρήσει ο ζωντανός οργανισμός δεν επανέρχεται και ένα κράτος είναι ζωντανός οργανισμός καθώς αποτελείται από ζώντες ανθρώπους.

Και η μάχη που έχει δοθεί είναι άνιση, διότι οι μεν καθοδηγούνται από το κεφάλαιο και τη δύναμη, οι δε -ο λαός- από τη δυστυχία, την αδυναμία, τη θλίψη. Δεν θα έπρεπε να περιμένουμε σε αυτό το bras de fer μεγαλύτερες επιτυχίες από το λαό, ωριμάζουν γρήγορα οι συνθήκες και σε αυτό βοηθά η αδιαλλαξία, η χυδαιότητα και η ανυπαρξία συνεννόησης με τους πολιτικούς.

Είδαμε πρόσφατα στη Βουλή να μην τηρούν το Σύνταγμα, τους κανονισμούς, να μην εξαπολύουν επίθεση, να μην αντιπολιτεύονται τα αυτονόητα… Μεταξύ κομμάτων που δεν τους ενώνει τίποτα, ούτε ιδεολογικά ουτε ιστορικά, παρά μόνο τα συμφέροντα. Ο λαός τους κατάλαβε, και πάλι, πολεμούν το τίποτα, μιλούν για το τίποτα, δεν έχουν να πούν τίποτα, είναι ενωμένοι σε έναν στόχο που δεν εξυπηρετεί το λαό και δεν μπορούν να σταθούν όρθιοι στην εξουσία πια με τίποτα. Τα ψέματα στο λαό οδηγούν σε αδιέξοδα.

Ο λαός όμως γνωρίζει τα τρωτά σημεία τους και τους αφήνει να φαγωθούν για το τίποτα μόνοι τους, ενώ… συμφωνούν. Το τίμημα θα είναι βαρύ, η χώρα θα έχει περιέλθει σε δυστυχία και η οικονομία θα βρεθεί δίχως κινητήριο δύναμη από το ξεπούλημα, αλλά ο λαός πάλι θα το πληρώσει το γραμμάτιο και πάλι θα σηκώσει αυτή τη χώρα από την αρχή!