Για να επιτευχθεί ένα μεγαλύτερο (εισόδημα) ΑΕΠ σε μια οικονομία θα πρέπει να λειτουργούν συνδυαστικά η νομισματική και η δημοσιονομική πολιτική. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και στο μακρο-οικονομικό περιβάλλον της Ε.Ε.

Η κοινή νομισματική πολιτική που ένωσε τα κράτη μέλη της ΕΕ, μέσα σ’ ένα κοινό νόμισμα, ήταν το εργαλείο ώστε η ΕΕ να ασκήσει επεκτατική νομισματική πολιτική στα κράτη μέλη που δεν μπορούσαν να έχουν αξιόλογη παραγωγική δυνατότητα παρά μόνο να καταναλώσουν.

Η υπερχρέωση των μικρών και ανίσχυρων Κρατών ήταν μαθηματικά προβλέψιμη, ήταν θέμα χρόνου, η παγίδα ρευστότητας και το σπιράλ θανάτου στην οποία περιήλθαν, εφόσον η ΕΕ δεν ακολούθησε ένα ομόσπονδο μοντέλο ολοκλήρωσης για να δημιουργηθούν κοινές δημοσιονομικές πολιτικές αλλά και κοινές «Πολιτικές» που έπρεπε να αυξήσουν το Ευρωπαϊκό ΑΕΠ, όλα αυτά έμοιαζαν ως μια απόλυτη φυσιολογική εξέλιξη.

Όπως και αν αναλύσουμε το κόστος παραγωγής των ισχυρών και μεγάλων κρατών μέσα στους κόλπους της ΕΕ, δεν μπορεί ποτέ να είναι το ίδιο με το Κόστος παραγωγής των αδύνατων και μικρών κρατών.

Οι ανισότητες μεγάλες, κόστος παραγωγής, ασφαλιστικό κόστος, κόστος και δυνατότητα δανεισμού, χρηματαγορές, αγοραστική δύναμη καταναλωτή, ανταγωνισμός, φορολογικοί συντελεστές, κτλ.

Το πρωτογενές πλεόνασμα με τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ευρωπαϊκή λιτότητα. Γιατί;
Άλλοι προσπαθούν να μας πείσουν για την συνετή διαχείριση των κρατών μελών, άλλοι αναφέρουν την μείωση του κινδύνου για τους επενδυτές και τους δανειστές, άλλοι αναφέρουν ως την μέθοδο κατάργησης κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων των λαών.
Αλήθειες και ψέματα στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Όλα αυτά τα μικρά ή μεγάλα δεν αποτελούν διαφορά Ανταγωνισμού μέσα σε μια «κοινή» Ευρωπαϊκή Οικονομία;
Σε απλούς οικονομικούς όρους γι αυτούς που γνωρίζουν λίγα οικονομικά η διαφορά αυτή, σημαίνει και δανεισμό;
Οι ανίσχυροι μέσα στους κόλπους της ΕΕ, που οδηγούνται;
Στον δανεισμό, στην υπερχρέωση και στην εξαθλίωση;
Το Δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας;
Οι άνεργοι;
Η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης;
Η εξαθλίωση του ελεύθερου επαγγελματία;
Η εξαθλίωση των μισθωτών και συνταξιούχων;
Η αύξηση του Δημοσίου Χρέους;

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν είναι μια βίαιη ολοκλήρωση και ενσωμάτωση των αδύνατων κρατών μελών από τους ισχυρούς ….
Το να προσπαθείς όμως να διαχειριστείς τα άνισα ως ίσα αποτελεί μια τεράστια εσφαλμένη αντιμετώπιση στην παθογένεια του συστήματος.

Το πως μπορείς να επιλύσεις τα δομικά προβλήματα της ΕΕ μέσα στους θεσμούς της χωρίς να διαπραγματευτείς και να δημιουργήσεις συμμαχίες είναι ένα ερώτημα το οποίο δύσκολα μπορεί ν’ απαντηθεί.

Πλέον είμαι βέβαιος, πως αν δεν το επιχειρήσεις, δεν έχει κανένα νόημα η παραμονή σου σ ένα τέτοιο μόρφωμα.