Τον περυσινό Ιούλιο η Ελλάδα πέρασε μία από τις δυσκολότερες περιόδους στη νεότερη ιστορία της, το δημοψήφισμα και η πιθανότητα του ΟΧΙ στο τερατώδες μνημόνιο, τεχνηέντως μετατράπηκε σε απειλή για Grexit.

Το σύστημα ενώθηκε, συσπειρώθηκε και ξεκίνησε έναν αδυσώπητο πόλεμο εναντίων των υποστηρικτών του όχι. Αρχικά πρώτη γραμμή κρούσης ήταν μια επιλεγμένη ομάδα βουλευτών της ΝΔ που εκπροσωπούσαν δήθεν το “νέο και την ελπίδα”, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης, ενώ Σαμαράς, Βενιζέλος και λοιποί είχαν κρυφτεί για να μην προκαλούν περισσότερο μένος στο λαό και τάση υπέρ του όχι.

Τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο καλά, το σύστημα “έκανε πιο άγρια” την κόντρα, άρχισε να βγάζει στη δημοσιότητα πλαστές δημοσκοπήσεις που έδειχναν μάχη σώμα με σώμα, με σκοπό τη συσπείρωση των υποστηρικτών του ναι, επιστρατεύτηκαν όλα τα ΜΜΕ, δίνοντας έναν υπέρ πάντων αγώνα σαν να ‘ταν η “έξοδος του Μεσολογγίου” αυτό που θα ερχόταν αν ψηφιζόταν το όχι.

Όμως ο λαός δεν “ φαγε” το παραμύθι, καταλάβαινε τον τεχνητό αποκλεισμό του όχι, αισθανόταν την προπαγάνδα και την παραπληροφόρηση και η οργή μεγάλωνε. Τέλος επιστρατεύτηκαν όλα τα πρότυπα της δημόσιας ζωής, όπως για παράδειγμα ο Σάκης Ρουβάς και άλλοι πολλοί εκπρόσωποι του καπιταλισμού, αγαπημένα παιδιά του συστήματος, ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, ηθοποιοί που εμφανίζονταν από το πουθενά με ένα βιντεάκι -κίνηση που ουδέποτε είχαν ξανακάνει- για να μας πείσουν ότι έπρεπε να επιλέξουμε το ναι.

Το σύστημα είχε πια επιστρατεύσει τους πάντες και τελευταίο άφησε τον Κώστα Καραμανλή ο οποίος φαινόταν να ομιλεί με υπαγορευμένα (;) λόγια σαν να μην ήταν αυτός. Επιστρατεύθηκαν ακόμη και ο Σημίτης, ο Λαλιώτης και ο Κων. Μητσοτάκης. Η παρωδία μεγάλωνε αλλά ο λαός είχε αποφασίσει να τα αλλάξει όλα.

Όλο αυτό το σύστημα που περιγράψαμε και οι ψυχολογικές επιχειρήσεις που χρησιμοποιήθηκαν, για τις οποίες έχουν δαπανηθεί εκατομμύρια ευρώ τα τελευταία χρόνια για την επιρροή στη κοινή γνώμη και την επιβολή στις αποφάσεις της, υπέστη τεράστια ήττα. Ο πόλεμος στο πρόσωπο του Βαρουφάκη, για παράδειγμα, από τους θερμούς υποστηρικτές του ναι, λειτούργησε ως διαφήμιση γι’ αυτόν και του έδωσε προβάδισμα να ηγηθεί μιας διαφορετικής οικονομικής πολιτικής για τη χώρα.

Οι Έλληνες είχαν αποφασίσει, υπό τις απειλές πια των Ευρωπαίων και των πολιτικών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, για πτώχευση, στάση πληρωμών και δύσκολες μέρες, αντί νέων μνημονίων. Είχαν αποφασίσει να προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις και με όποιο κόστος να τελειώσουν με αυτό το φαύλο μνημονιακό καθεστώς που βυθίζει κάθε φορά τη χώρα και ζητά όλο και περισσότερα χωρίς να δίνει καμία προοπτική.

Η υπόθεση έγινε παγκοσμίως viral, κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει, ο λαός νίκησε, το σύστημα και η παγκόσμια οικονομική τυραννία-δυναστεία ηττήθηκαν πανηγυρικά. Δυστυχώς λίγες μέρες μετά, η δημοκρατία πληγώθηκε θανάσιμα, τα capital controls ήταν η εκδίκηση της ψευτο-δημοκρατίας, έπνιξαν τον Έλληνα πολίτη, ήταν το υγρό πυρ του λόμπυ των δυνατών που είχε πληγωθεί ο εγωισμός τους.

Τελικά η κυβέρνηση “κατάφερε” να μην υλοποιήσει την απόφαση του δημοψηφίσματος και να μετατρέψει το μεγαλειώδες όχι σε μεμψίμοιρο ναι. Οι Έλληνες είχαν αποθέματα να αγωνιστούν αλλά τα ΜΜΕ και η “αριστερή” κυβέρνηση τους μετέτρεψαν σε αδύναμα ανθρωπάκια που έλιωναν έξω απο τα ΑΤΜ. Σήμερα θα είχε περάσει ένας πολύ δύσκολος χρόνος αλλά θα είχαμε ήδη βρεί στεριά.

Οι Βρετανοί περνούν τα ίδια, πολιτικοί και διασημότητες της Βρετανίας πιέζουν, απειλούν, επιστρατεύτηκε ακόμα και το “κόλπο” (;) της δολοφονίας πολιτικού που πάντοτε πιάνει. Ο βρετανικός λαός πιέζεται ασφυκτικά ενώ γνωρίζει ποιο είναι το σωστό και ίσως δεν έχουμε δει ακόμα τις επόμενες κινήσεις του συστήματος για τη παραμονή στην ΕΕ.