Με τον ανωτέρω τίτλο ο ομογενής της Καλιφόρνιας κ. Αναστάσιος Ρέτζιος έστειλε τους διαλογισμούς του για την φετινή επέτειο, με ενημερωτική εγκύκλιο, προς τον Όμιλο καθηγητών και Διπλωματούχων PhD, ελληνικής καταγωγής στις ΗΠΑ, του οποίου είναι μέλος.

Το κείμενο μεταφράστηκε για την ενημερωτική αξία του ως προς τον τρόπο που προσλαμβάνονται από τον ελληνισμό του εξωτερικού τα ελλαδικά δρώμενα και καμώματα.
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού 30-10-15

«Αγαπητοί φίλοι,
Η εικόνα της Ελλάδας την επέτειο του ΟΧΙ στις 28 Οκτωβρίου έχει κωμικοτραγικά στοιχεία. Δεν ξέρω αν οι πολίτες αυτής της δύστυχης χώρας αναλογίζονται την ειρωνεία: ένα κράτος που είναι σήμερα προτεκτοράτο να γιορτάζει τον αγώνα για την ανεξαρτησία του πριν από δύο γενεές. Δεν ξέρω αν στον νου αυτών των ανθρώπων γίνονται κάποιες συγκρίσεις. Πρόκειται εδώ για μια χώρα η οποία, με ελάχιστες αντιρρήσεις, πούλησε το 2015 όλη την δημόσια περιουσία (και εννοώ Όλη) σ’ ένα μάτσο διεθνών τραπεζιτών. Και που τώρα γιορτάζει το πώς πριν 75 χρόνια αρνήθηκε να την παραδώσει στους Ιταλούς!!! Αν το θέαμα δεν προκαλούσε σε κάποιον τη θλίψη, θα τον έκανε να κυλιέται στο χαλί απ’ τα γέλια.

Θα ήθελα επίσης να σημειώσω εδώ το πρόσφατο άρθρο της Δρος Μαρίας Νεγρεπόντε-Δεληβάνη, για την εξαιρετική επιχειρηματολογία της: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/i-paramoni-mas-stin-eyrozoni-einai-katastrofi

Θα επιχειρούσα να προσθέσω μόνο ελάχιστες γραμμές σε αυτά τα ακλόνητα επιχειρήματα.

Κατ’ αρχήν εάν η «ανάπτυξη», υπό οιαδήποτε μορφή, αρχίσει το 2017 (και αυτό είναι ένα τεράστιο εάν) μέσα στα όρια της Ευρωζώνης θα είναι υποχρεωτικά αναιμική και θα κάνει ελάχιστα για την ανεργία. Στα αποδοτικώτερα χρόνια της μέσα στην Ευρωζώνη η Ελλάδα δημιουργούσε μόλις 70.000 θέσεις εργασίας τον χρόνο (και αυτό με ρυθμό ανάπτυξης 3%). Μπορεί κανείς εύκολα να υπολογίσει ότι με τέτοιο ρυθμό ανάπτυξης, η Ελλάδα θα χρειασθεί 25 χρόνια για να φθάσει τα επίπεδα απασχόλησης του 2008 (συνυπολογίζοντας μια μικρή αύξηση του πληθυσμού).

Ωστόσο ακόμη και το 2008 η Ελλάδα είχε το χαμηλότερο επίπεδο απασχόλησης μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ. Και φυσικά η όλη ιδέα για αδιάκοπη ανάπτυξη επί 25 συναπτά χρόνια ανήκει στον κόσμο των παραμυθιών, αφού πρέπει να υπολογίζουμε σε 5ετείς οικονομικούς κύκλους. Είναι δε φανερό ότι, χωρίς επάνοδο σε στιβαρή απασχόληση, όλα τα ταμεία συντάξεων θα καταρρεύσουν και οι συντάξεις θα συνεχίσουν στον ολέθριο κατήφορο των συνεχών περικοπών.

Πιστεύω επίσης πως η Ελλάδα πλησιάζει το σημείο (μπορεί μάλιστα να το έχει ήδη φθάσει) στο οποίο απαιτούνται μαζικές επενδύσεις, προκειμένου να ξεκινήσει οποιαδήποτε ανάπτυξη, οσοδήποτε αναιμική. Στις συνήθεις υφέσεις, οι τομείς της βιομηχανίας και των υπηρεσιών, περιορίζουν τη παραγωγή τους και μόλις περάσει η ύφεση τα εργοστάσια αυξάνουν τη παραγωγή για να ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση. Όταν όμως η οικονομική καταστροφή έχει φθάσει στο σημείο που έχει φθάσει στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ο βιομηχανικός εξοπλισμός για ν’ αρχίσει η παραγωγή. Στις εγκαταστάσεις έχει μπει λουκέτο, ο εξοπλισμός έχει πουληθεί στο εξωτερικό και το ειδικευμένο προσωπικό έχει ξενιτευτεί. ΄Ετσι το να «μπει μπροστά η οικονομία» θα αποτελούσε ένα Σισύφειο έργο, τουλάχιστον.

Έτσι, αυτή την 28η Οκτωβρίου, είναι απαραίτητο να στοχασθεί κανείς πως οι σημερινοί Έλληνες ξεπούλησαν τη χώρα τους για να γαντζωθούν στο Ευρώ. Αν είχαν τουλάχιστον εξασφαλίσει τα πλούτη με αυτό το ξεπούλημα, θα μπορούσε να τους βρει κανείς ένα ελαφρυντικό. Αλλά το μόνο που εισέπραξαν ήταν φτώχεια, πείνα, ανεργία και ερήμωση. Αλλά όταν ο σημερινός πρωθυπουργός του ξεπουλήματος είναι ίνδαλμα, τι μπορεί να περιμένει κανείς από το εκλογικό σώμα;

Αναστάσιος Ρέτζιος PhD

Σαν Ραμόν, Καλιφόρνια.»