Σε λίγες μέρες πλησιάζει η ώρα της κάλπης, η προεκλογική περίοδος έχει τόσο εκφυλιστεί, έχει μετατραπεί σε μία περίοδο προσπάθειας να κρυφτούν όλοι, να περάσει η προεκλογική μάχη, χωρίς να δοθεί η εντύπωση πεδίου διαμάχης, αντεγκλήσεων και δημιουργίας αρνητικού κλίματος. Δημιουργούνται όμως ερωτήματα για τον ψηφοφόρο, αυτόν που δεν βρίσκεται έξω από τα πολιτικά γραφεία και δεν χρωστά σε κανένα πολιτικό σχηματισμό.

Αρχικά δημιουργείται το ερώτημα, ποιος είναι πιό υγιής σκεπτόμενος ψηφοφόρος; Ο αναποφάσιστος ή αυτός που έχει κατασταλάξει και αποφασίσει ήδη τι θα ψηφίσει;
Φαίνεται πως οι Έλληνες λειτουργούν ακριβώς όπως στο παράδειγμα του Πλάτωνα με την αλληγορία του σπηλαίου στην Πολιτεία. Ο μεγάλος φιλόσοφος μας παρουσιάζει, στο παράδειγμά του, τον άνθρωπο που λύνεται από τα δεσμά του στη σπηλιά, βγαίνει έξω, βλέπει τον ήλιο, τη φύση, το νέο άγνωστο σε αυτόν πραγματικό κόσμο και επιστρέφει στη σπηλιά να ενημερώσει τους άλλους δέσμιους για όσα είδε. Η νέα ιδέα δεν γίνεται αμέσως πιστευτή αλλά προκαλεί, είναι εξτρεμιστική, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος που γνώρισε την αλήθεια που πίστεψε σε κάτι διαφορετικό μετατρέπεται σε θύμα των αλυσοδεμένων και στο τέλος τον θανατώνουν μένοντας στη σπηλιά για πάντα αλυσοδεμένοι.

Τι δεν ταιριάζει από το παράδειγμα αυτό με τούς σημερινούς Έλληνες; 6 μήνες αντιστάθηκαν, πίστεψαν σε έναν νέο κόσμο, άλλαξαν ιδέες για να τα αλλάξουν όλα με τις εκλογές, το δημοψήφισμα, για να δουν τι υπάρχει έξω από αυτό το σύστημα, το μη αποδοτικό, το υποσχόμενο δυστυχία, είδαν ελπίδα και προσπάθησαν να μεταδώσουν αυτό που είδαν, όταν όμως γύρισαν με το αποτέλεσμα του όχι, οι αλυσοδεμένοι δεν τους πίστεψαν, αντ’ αυτού τους θεώρησαν τρελούς, τους φίμωσαν, τους ξεγέλασαν και συνέχισαν τον αλυσοδεμένο βίο.
Οι Έλληνες λοιπόν εξοντωμένοι από αυτό το χτύπημα, δεν έχουν καμία διάθεση για κάλπες, και πώς να έχουν δηλαδή;
Δεν υφίσταται καμία πολιτική αντιπαράθεση, μόνο αλληλοκατηγορίες και χαρακτηρισμοί της αλάνας, δεν υπάρχουν προγραμματικές δηλώσεις, ούτε συντεταγμένο σχέδιο, δέσμια κόμματα των εγκληματικών λαθών τους και της ασέλγειας σε βάρος των πολιτών. Δικαίως οι πολίτες έχουν πολλά εύλογα ερωτήματα που δεν απαντώνται.

Πώς μπορεί ο κ. Τσίπρας να μιλά για αλήθεια τη στιγμή που δεν υλοποίησε καμία προγραμματική του δήλωση από το προγραμμα της ΔΕΘ 2014, τη στιγμή που η πορεία του βασίστηκε στη γενιά των 700 ευρώ, αυτών που τον υπερασπίζονταν και με μία συμφωνία ακύρωσε μία ιδελογία ολόκληρης ζωής; Πως μπορεί να ηγηθεί ενός κόμμματος, όταν μέσα σε μικρό διάστημα έχασε τους καλύτερους στρατηγούς του πουλώντας τους ιδεολογικά αλλα και ουσιαστικά; Τι μπορεί να υποσχεθεί όταν με το λάβαρο της διαφθοράς δεν πάταξε ούτε τις πιο τρανταχτές των περιπτώσεων και στο μεταναστευτικό απέτυχε παυαγωδώς;

Στον αντίποδα το αντίπαλον δέος, η ΝΔ σε φθίνουσα πορεία, καμία τάση αυτοκριτικής για τα λάθη, για τα σκάνδαλα, για τις καταστροφικές πολιτικές, με αρχηγό μη εκλεγμένο από συνέδριο με δημοκρατικές διαδικασίες, ένα κόμμα γερασμένο όχι ηλικιακά αλλά πολιτικά, με ξεπερασμένες πολιτικές και με καμία δόση ηθικής και πατριωτισμού, παραδομένο στις επιταγές της τρόικα.

Το δε πάλαι κραταιό ΠΑΣΟΚ χωρίς ίχνος ανασυγκρότησης, ξεπεσμένο, προσπαθεί να γαντζωθεί για λίγο ακόμα στο σύστημα εξουσίας, με τάση μόνο κριτικής, χωρίς τις μεγάλες ηγετικές προσωπικότητες, χωρίς τις ιδέες του…πεθαμένου σοσιαλοδημοκρατισμού της προηγούμενης 20ετίας έμεινε από καύσιμα, κυρίως όμως έχασε την εμπιστοσύνη του λαού, κάτι που απώλεσε και η σύμμαχος του ΔΗΜΑΡ από την προηγούμενη διετία και κυρίως την εποχή της πρώτης συγκυβέρνησης.

Οι ΑΝΕΛ του Καμμένου φαίνεται να μένουν έξω, πληρώνουν το μάρμαρο των μεγάλων δηλώσεων του αρχηγού τους, για πάταξη διαφθοράς και δίωξη καταχραστών του δημόσιου χρήματος.

Στην κούρσα των εκλογών μπαίνει δυνατά ο Βασίλης Λεβέντης, άκρως συστημικός πια, διακαής του πόθος να κυβερνήσει, σαν του ‘πε κάποιος στο αυτί να αλλαξει ρότα και θα κερδίσει τον επιούσιο άρτο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς φωνές, αλαζονικός πλέον, εντάσεται στους υποστηρικτές των μνημονίων, δηλώνοντας μάλιστα ότι χρωστούμε χάρη στη Μέρκελ για τη βοήθεια της!

H Xρυσή Αυγή αποκομμένη από τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, δεν την παίζουν στην αυλή, βρίσκεται μόνη της εκτός γηπέδου και ευελπιστεί να βγάλει όσους περισσότερους οπαδούς εκτός γηπέδου και να τους τραβήξει μαζί της, χωρίς φωνές και βία αυτή τη φορά, προσπαθώντας να κερδίσει τις εντυπώσεις αθόρυβα.

Τέλος το κόμμα Λαφαζάνη και Ζωής ίσως να μπορούσε να ενώσει περισσοτερες φωνές, η κάθετη αντιευρωπαϊκή πορεία όμως που προτείνουν και η απόλυτη εναντίωση στο ευρώ κρατάει πολύ κόσμο απόμακρο από την εμπιστοσύνη στο νέο κόμμα και τις υποσχέσεις για πάταξη της διαπλοκής.

Εκλογές λοιπόν χωρίς μπαλκόνια, με ψευτοδιαμάχες και κοκορομαχίες χωρίς ουσία, με διαφαινόμενες συμμαχίες και κρυφές ατζέντες συγκυβέρνησης. Εκλογές εξπρές που με πρωτοφανή αντισυνταγματικότητα σερβιρίστηκαν στους πολίτες, ώστε να βγει από τη μέση σύντομα η Ζωή Κωνσταντοπούλου που κυνηγούσε τους τροϊκανούς και τα τσιρακια τους στην Ελλάδα σαν δαιμονισμένη (βλέπε Στουρνάρα) ή για να αποφύγει η κυβέρνηση την εκτέλεση από τον Οκτώβρη των μνημονιακών αντιλαϊκών μέτρων, γεγονός που θα σημάνει και μεγάλη πτώση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και το τέλος του;
Βαρίδι ο δρόμος προς τις κάλπες για τους πολίτες, σύντομα θα γνωρίζουμε και την ετυμηγορία…