Το σχολείο μας δυστυχώς επιδιώκει την απόλυτη ομοιομορφία στη συμπεριφορά και στις επιλογές των μαθητών. Δεν λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαίτερες κλίσεις και οι πτυχές του χαρακτήρα τους και είναι άκρως εξετασιοκεντρικό, καθώς οι γραπτές και προφορικές εξετάσεις αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Ο μαθητής όμως, το θεωρεί όλο αυτό φυσική διαδικασία, γιατί είναι βίωμα από την πολύ μικρή του ηλικία. Αξιολογείται λοιπόν η γνώση και όχι η δημιουργική κρίση, προωθείται η στείρα απομνημόνευση και όχι η έρευνα και η μελέτη. Εκεί λοιπόν γεννάται η βαθμοθηρία, ο πνευματικός ακρωτηριασμός, το άγχος και ο κοινωνικός –μαθητικός κανιβαλισμός. Οι μαθητές απομακρύνονται από την άθληση, από τη φύση, από τη δημιουργική έκφραση ,την κρίση και την καλλιέργεια των κλίσεων τους.

Απ’ την άλλη πλευρά η διδασκαλία είναι δασκαλοκεντρική και επικρατεί κυρίως ο μονόλογος. Υπάκουος είναι αυτός που αντέχει 45 λεπτά της διδακτικής ώρας να βλέπει τον καθηγητή στα μάτια και καλός μαθητής αυτός που απομνημονεύει καλύτερα απ’ όλους και το κόμμα και την τελεία. Όπως έχει αναφέρει και ο ο Χρ. Χωμενίδης σε άρθρο του, «Στο μάθημα της Ιστορίας, φερ ’ ειπείν, οφείλεις να αποστηθίσεις καμιά τριακοσαριά σελίδες, με τα «και» και με τα κόμματά τους, ώστε το γραπτό που θα παραδώσεις να μοιάζει με φωτοτυπία του διδακτικού βιβλίου».

Πώς θα οξύνεις το νου του νέου και θα τον μετατρέψεις σε αυτόφωτη ύπαρξη; Πως θα μάθεις στο παιδί την αξία του διαλόγου, όταν εσύ μονολογείς; Πως θα τους εμφυσήσεις την αρετή της δημοκρατίας, όταν κρίνεις μόνο και δε δέχεσαι να σε κρίνουν; Όταν βρίσκεσαι σε έδρανο τοποθετημένο πιο πάνω από τα θρανία των μαθητών; Αντιλαμβάνονται την υπεροχή της εξουσίας σου γι’ αυτό και αντιδρoύν. Αγωνίζεσαι να βγάλεις τη διδακτέα ύλη ενός άναρχου προγράμματος και ξεχνάς το βασικό σκοπό της εκπαίδευσης που δεν είναι άλλος από την παροχή ανθρωπιστικής παιδείας και ιδανικών: σεβασμός στο συνάνθρωπο, αλληλεγγύη, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, ηθικότητα, απομάκρυνση από στερεότυπα-ξενοφοβία-ρατσισμό και αγάπη για τη ζωή.

Το αίτημα για ανθρωπιστική παιδεία ηχεί επιτακτικό όπως και ο οραματισμός του ατόμου ως μια οντότητα μοναδική και ανεπανάληπτη, διότι όταν έρχονται τα δεινά όλοι εμείς επιρρίπτουμε ευθύνες ο ένας στον άλλο. Φταίει η οικογένεια, φταίνε οι παρέες κ.ο.κ. Το σχολείο είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία υγιών και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων. Αν η οικογένεια του παιδιού είναι απαίδευτη, το παιδί είναι και αυτό με τη σειρά του καταδικασμένο σε απαιδευσία; Αναρωτήσου….,αναλογίσου…. , μπορεί και να….είναι ..δάσκαλε, από εσένα εξαρτάται …