«Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ». Αυτό ήταν ένα από τα πιο διαδεδομένα προεκλογικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ και ίσως αυτό που ”χαράχτηκε” πιο βαθιά στη μνήμη των περισσοτέρων εκ των οποίων τον εμπιστεύτηκαν και τον εξέλεξαν. Η ελπίδα του κάθε Έλληνα ξεχωριστά πως υπάρχει δυνατότητα να αλλάξει αυτή η νοσούσα πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση λειτούργησε ως κινητήρια δύναμη και έφερε το εν λόγω κόμμα στη εξουσία. Όμως η ελπίδα,πριν καλά-καλά κάνει αισθητή την παρουσία της..ΕΦΥΓΕ. Έφυγε και μαζί της πήρε και το κόμμα που την ενέπνευσε. Η κυβέρνηση παραιτήθηκε εν μέσω χάους. Ένα χάος που η ίδια φρόντισε να το διατηρήσει και να το μεγενθύνει, ακολουθώντας πιστά και ευλαβικά την πολιτική τακτική των προηγουμένων. Δεν άργησε κι εκείνη να χριστεί άξια διάδοχος των προκατόχων της. Και το χρίσμα αυτής; ΜΝΗΜΟΝΙΟ! Η κυβέρνηση μπορεί να τράπηκε σε φυγή και να εγκαταλείπει άρον-άρον την εξουσία, έχει φροντίσει όμως, παρά ταύτα, να επικυρώσει τη δανειακή συμφωνία, όπως την κατονομάζουν οι υπέρμαχοί της. Προφανώς ήθελε να είναι απολύτως βέβαιη πως η συμφωνία-”ΟΛΕΘΡΟΣ” θα υπερψηφιστεί και το συντομότερο δυνατό θα τεθεί σε εφαρμογή.

Διανύουμε μία  προεκλογική περίοδο κατά την οποία η πλειονότητα των πολιτικών κομμάτων έχει αποδεχθεί πλήρως κάθε βάρβαρο όρο αυτής της σύμβασης με τους ”ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ΄. Χωρίς καμία αντίδραση-αντίσταση. Mόλις πριν λίγες μέρες οριστικοποιήθηκε η ακριβής ημερομηνία των εκλογών και έχουν αρχίσει ήδη μικροπολιτικές συγκρούσεις στα ”παράθυρα” των συστημικών, κατά τ’άλλα, καναλιών που προβάλλουν και εξυπηρετούν έτι μία φορά συμφέροντα πάσης πολιτκής παράταξης. ”Κονταροχτυπήματα και αψιμαχίες” στο πλαίσιο ενός πολιτκού διαλόγου με σκοπό την ανάληψη ή την ανάκτηση εξουσίας. Από τη μία ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά να επανεκλεγεί για να επαναδιαπραγματευτεί, όπως δήλωσε ο Αλ.Τσίπρας, την απομείωση του δημοσίου χρέους (αναλογίζομαι επτά μήνες τι έκανε). Από την άλλη τα ”ΣΙΑΜΑΙΑ” πλέον κόμματα του παλιού Δικομματισμού, τρομαγμένα όσο ποτέ, επιθυμούν τη συγκρότηση ευρείας και ενιαίας διακομματικής συνεργασίας (ακόμη και εκείνοι δεν είναι ικανοί να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη). Όμως και οι δύο πλευρές συζητούν στη βάση των μνημονίων, στη βάση ενός τρίτου μνημονίου, της λιτότητας και της οικονομικής εξουθένωσης!

Οι διεκδικητές της εξουσίας όμως υπολογίζουν χωρίς ΕΚΕΙΝΟΝ που πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στα δημοκρατικά πολιτεύματα, το ΛΑΟ. Μιλούν εκ μέρους του, αποφασίζουν χωρίς τη συγκατάθεσή του και όταν τη λάβουν (βλέπε Δημοψήφισμα 2015) τότε απλά την αγνοούν! Από καταβολής ενασχολήσεως με τα κοινά είναι σύνηθες οι πολιτικοί να ”θυμούνται” τους πολίτες κάθε τέσσερα χρόνια, όταν δηλαδή έληγε η πλήρης θητεία μίας κυβέρνησης. Τώρα αυτό υποχρεώνονται να το πράττουν πιο συχνά, όχι επειδή το επιτάσσουν οι πολιτικές εξελίξεις αλλά επειδή οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τη δυσχερή επικρατούσα πολική κατάσταση. Μία κατάσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν αλλά τώρα δεν είναι σε θέση να την αλλάξουν διότι δεν το επιθυμούν!

Όσο επιμένουν με τόση θέρμη και ζήλο, μανιωδώς και τυφλωμένοι να υποστηρίζουν και να εφαρμόζουν μέτρα λιτότητας και κοινωνικής αποσύνθεσης, θα διαδέχεται η μία κυβέρνηση την άλλη, αφού προηγούμενα η πρώτη θα έχει παραιτηθεί! Καμία πολιτική δύναμη δεν θα καταφέρει να επικρατήσει και να μονιμοποιηθεί, να σταθεροποιήσει τη διαταραγμένη κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας. Όχι όσο ο ταραξίας και βάνδαλος, που ακούει στο όνομα ΜΝΗΜΟΝΙΟ, βρίσκεται ακόμη σε ελληνικά εδάφη και ύδατα! Όσο παραμένει λοιπόν αυτός ο διασαλευτής της Δημοκρατίας στα ενδότερα της χώρας, κανένας πολιτκός φορέας δε θα μπορέσει να παραμείνει στην εξουσία για μεγάλο χρονικό διάστημα! Αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό σ’ όλο το ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ. Αν δεν υπάρξει αλλαγή πλεύσης, αυτή η ”ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ” θα κατασπαράξει τόσο τους εισηγητές της όσο και τους πολίτες αυτής της χώρας.

Ένα ολόκληρο έθνος οδεύει προς εξαφάνιση από τον παγκόσμιο χάρτη και αυτό το γεγονός τυγχάνει πλήρους αποδοχής σχεδόν από τους πάντες! Έχουν καταλυθεί οι θεμελιώδεις και βασικοί κανόνες ενός εννόμου κράτους και κανείς δεν κάνει κάτι για αυτό! Όσοι επωφελούνται της κατάστασης για να γίνουν κυρίαρχοι του κόσμου, είναι κατανοητό, χυδαίο αλλά κατανοητό. Όσους όμως γέννησε αυτή η χώρα, θεωρείται αδιανόητο να συμπράττουν μαζί τους και να επιδιώκουν ένα άνευ προηγουμένου ”ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΟ’’, ένα ξεκληρισμό που αργά ή γρήγορα θα συμπεριλάβει και τους ίδιους!