Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΡΑΓΕ;

Μετάφραση στα ελληνικά από τον Ανδρέα Μουντζουρούλια, του άρθρου της Diana Johnstone στο CounterPunch
Στις 12 Ιουλίου, η Ελλάδα παραδόθηκε ολοκληρωτικά και με τρόπο αξιοθρήνητο. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος είχε υποσχεθεί να καταπολεμήσει τα μέτρα λιτότητας που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στην φτώχεια, την καταστροφή και την αυτοκτονία, πρόδωσε όλες του τις υποσχέσεις, αρνήθηκε τη βούληση του ελληνικού λαού που εκφράστηκε μέσα απο το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, και οδήγησε το ελληνικό κοινοβούλιο στην αποδοχή μιας συμφωνίας με τους πιστωτές της χώρας, ακόμα χειρότερη απο όλες τις προηγούμενες, οι οποίες προκάλεσαν την συρρίκνωση της οικονομίας, εγκαταλείποντας και το τελευταία ίχνος της εναπομένουσας εθνικής κυριαρχίας.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα παραδόθηκε άνευ όρων, όπως σωστά έχει ειπωθεί τόσο εδώ όσο και αλλού. Ένα κρίσιμο όμως ερώτημα παραμένει αναπάντητο:
Σε ποιόν ακριβώς έχει παραδωθεί η Ελλάδα;
Η πιο συνηθισμένη απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι, δίχως άλλο στη Γερμανία. Οι φτωχοί Έλληνες παραδόθηκαν στους υπερφίαλους και αλαζόνες γερμανούς. Η λογική αυτή υπηρετεί την αναβίωση των αντι-γερμανικών αισθημάτων που έχουν απομείνει από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ παρουσιάζεται ως ο υπέρτατος κακός. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: η εχθρότητα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Γερμανία που προέκυψε απο την καταστροφή που προκάλεσε το χρέος.
Αυτό το γεγονός αποτελεί απόδειξη ότι το “Ευρωπαϊκό όνειρο” της μετατροπής των ιστορικών κρατών της Δυτικής Ευρώπης σε μια ενιαία ομοσπονδία κατα τα πρότυπα των Ηνωμένων Πολιτιών της Αμερικής, ήταν ένα απατηλό όνειρο.
Το αίσθημα του να ανήκεις σε ένα ενιαίο έθνος, όπου ισχύει το ένας για όλους και όλοι για έναν, απλά δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε λαούς των οποίων τα έθιμα και οι παραδόσεις είναι τόσα διαφορετικά, όπως για παράδειγμα οι Έλληνες και οι Φινλανδοί.
Είναι αλήθεια τελικά ότι όλη αυτή η καταστροφή επιβλήθηκε από τους κακούς Γερμανούς;
Στην πραγματικότητα, πάρα πολλοί Γερμανοί, από τον δεξιό υπουργό οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μέχρι τον ηγέτη του αριστερού κόμματος “Die Linke” Όσκαρ Λαφοντέν θα προτιμούσαν μια πολύ διαφορετική λύση: την έξοδο της Ελλάδας απο την Ευρωζώνη. Ο Σόιμπλε σκεπτόμενος την Γερμανική οικονομία και ο Λαφοντέν την ευημερία των Ελλήνων πολιτών αλλά και της Ευρώπης στο σύνολό της.
Στην πραγματικότητα, πάρα πολλοί Γερμανοί, από τον δεξιό υπουργό οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μέχρι τον ηγέτη του αριστερού κόμματος “Die Linke” Όσκαρ Λαφοντέν θα προτιμούσαν μια πολύ διαφορετική λύση: την έξοδο της Ελλάδας απο την Ευρωζώνη. Ο Σόιμπλε σκεπτόμενος την Γερμανική οικονομία και ο Λαφοντέν την ευημερία των Ελλήνων πολιτών αλλά και της Ευρώπης στο σύνολό της.
Μεταξύ των δυο αυτών άκρων, μια γερμανική συμβιβαστική λύση θα μπορούσε να είχε αποτρέψει την παράδοση της 12ης Ιουλίου, οργανώνοντας την επιστροφή της Ελλάδας στο εθνικό της νόμισμα, τη δραχμή.
Πράγματι, από τη στιγμή της διεξαγωγής του ελληνικού δημοψηφίσματος, η πλειονότητα των κυβερνήσεων των χωρών-πιστωτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα προτιμούσαν μια έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ.
Αν κάποιος ενισχύθηκε με την παράδοση της Ελλάδας ήταν η Γαλλική κυβερνηση του Φρανσουά Ολάντ.
Στις διαπραγματεύσεις της τελευταίας στιγμής, η Γαλλία υποστήριξε ότι η Ελλάδα πρέπει οπωσδήποτε να παραμείνει στην ζώνη του Ευρώ, προκειμένου να “σωθεί η Ευρώπη”. Γάλλοι σχολιαστές είναι περιχαρείς για το γεγονός ότι ο Ολάντ “εναντιώθηκε στην Μέρκελ” ενώ παράλληλα διέσωσε τόσο την Γαλλο-Γερμανική συμμαχία όσο και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τη θέση του για παραμονή της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα του νομίσματος.
Μήπως τελικά η Ελλάδα παραδώθηκε στους Γάλλους;
Ας είμαστε σοβαροί και ας αντιληφθούμε ότι το γαλλικό χρέος εναντιώνεται σε αυτό της Ελλάδας, με την διαφορά βέβαια ότι η Γαλλία αποτελεί μια πρώτου μεγέθους οικονομία. Η Γαλλία διαθέτει το μεγαλύτερο ποσοστό επί του ελληνικού χρέους μετά την Γερμανία. Παρόλα αυτά, η Γαλλία απειλείται άμεσα από τους κανόνες της Ευρωζώνης που επιβάλλουν στην χώρες του νότου ένα καθεστώς δουλείας όσον αναφορά το χρέος. Η Γαλλία δεν είναι σε θέση να υπαγορεύσει οικονομική πολιτική στην Γερμανία.
Η παρατήρηση αυτή αναδεικνύει έναν παράγοντα που έχει αγνοηθεί στην περίπτωση της Ελλάδας: τον συσχετισμό δυνάμεων εντός της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας και του στρατιωτικού σκέλους της, το ΝΑΤΟ.
Οι Ηνωμένες πολιτίες της Αμερικής έχουν υπάρξει σχετικά διακριτικές κατά τη διάρκεια της κρίσης αυτής, με τη βούληση όμως της Ουάσιγκτον να είναι γνωστή. Η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει αυστηρά εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης για καθαρά γεωπολιτικούς λόγους. Πρόκειται για μια χώρα ορθόδοξη με παραδοσιακά καλές σχέσεις με την Ρωσία, που βρίσκεται στη Μεσόγειο όχι και τόσο μακρυά απο την Ρωσία του Πούτιν. Η Ελλάδα δεν πρέπει να ξεφύγει απο την σφαίρα επιρροής της Δύσης, τελεία.
Ένα άλλο ερώτημα το οποίο έχει αγνοηθεί πλήρως είναι πώς μπορεί μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ να αλλάξει πολιτική κατά τρόπο αντίθετο προς το συμφέρον των ΗΠΑ. Είναι στα αλήθεια ελεύθερη να κινηθεί προς την κατεύθυνση πραγματικά καλών σχέσεων με τη Ρωσία;
Στην Ελλάδα είναι ακόμα νωπές οι μνήμες απο το στρατιωτικό πραξικόπημα που έλαβε χώρα στο όχι και τόσο μακρυνό παρελθόν. Η διοίκηση και ο έλεγχος των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, παρακολουθείται στενά από τον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών.
Από τη στιγμή που ο πρώην πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί επέστρεψε την Γαλλία στη διοίκηση του ΝΑΤΟ αντιστρέφοντας τη στρατηγική κίνηση του στρατηγού Ντε Γκωλ, η Γαλλία έχει πράγματι ευθυγραμμιστεί με την την Ουάσιγκτον σε πρωτοφανή βαθμό. Η κίνηση “εναντίωσης” του Φρανσουά Ολάντ απέναντι στην κυρία Μέρκελ ήταν στην πραγματικότητα μια συνέχιση του δόγματος “Βικτόρια Νιούλαντ”.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση (συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας) θα συνεχίσει να παλεύει με το “ελληνικό πρόβλημα”, ενώ η Ελλάδα θα συνεχίσει να “στραγγαλίζεται” από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ευρωπαϊκή παράδοση στις Ηνωμένες Πολιτίες συνέβη στην ουσία πριν από περίπου εβδομήντα χρόνια. χαιρετίστηκε ως απελευθέρωση βέβαια, αλλά έχει μετραπεί σε μια διαρκή κυριαρχία. Η επιβεβαίωση ήρθε στις 12 Ιουλίου του 2015 με την ελληνική παράδοση. Η παράδοση αυτή έχει επιβληθεί από την ολοένα και πιο ηγεμονική ιδεολογία του αντι-εθνικισμού, ιδιαίτερα ισχυρή στην αριστερά, η οποία θεωρεί τον “εθνικισμό” ως την πηγή όλων των κακών και την Ευρωπαϊκή Ένωση΄ως την πηγή όλων των καλών, δεδομένου ότι καταστρέφει την κυριαρχία των εθνών. Αυτή η ιδεολογία είναι τόσο κυρίαρχη στους κόλπους της αριστεράς που ελάχιστοι αριστεροί τόλμησαν να την αμφισβητήσουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αριστερός ακριβώς με την έννοια αυτή πιστεύοντας στην αρετή του “ανήκειν στην Ευρωπαϊκή Ένωση”, ανεξάρτητα απο τον πόνο και την ταλαιπωρία που αυτό συνεπάγεται. Για τον λόγο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε προετοιμαστεί για έξοδο από την Ευρωζώνη, πολυ λιγότερο δε για την έξοδο απο την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ως αποτέλεσμα, μόνο “δεξιά” κόμματα τολμούν να υπερασπιστούν την έννοια της εθνικής κυριαρχίας, ή μάλλον όποιος υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία φέρει την ένδειξη “δεξιός”. Φαίνεται ότι ξεχνάμε πολύ εύκολα ότι χωρίς εθνική κυριαρχία δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική δημοκρατία. Δεδομένου ότι η ελληνική καταστροφή υποχρεώνει ολοένα και περισσότερους Ευρωπαίους να έχουν σοβαρές ενστάσεις σχετικά με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η επιθυμία επαναβεβαίωσης της εθνικής κυριαρχίας αντιμετωπίζει το εμπόδιο των δεξιών-αριστερών στερεοτύπων. Μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής αριστεράς αμφιταλαντεύεται μεταξύ του αντι-εθνικιστικού ευρωπαϊκού ονείρου και της καταστροφής της δημοκρατίας από την οικονομική γραφειοκρατία της ΕΕ. Το ελληνικό δράμα είναι η εναρκτήρια πράξη μιας μακράς και συγκεχυμένης ευρωπαϊκής σύγκρουσης.

Μαρία Χωριανοπούλου99 Posts
Δημιουργός - Διαχειριστής iThesis
0 Comments