Και ξαφνικά, εν μια νυκτί για την ακρίβεια , εμείς οι Έλληνες είδαμε την όμορφη χώρα μας να οδεύει σαν άλλος Τιτανικός προς το παγόβουνο και δυστυχώς δεν ήταν κανένας σε θέση να κάνει κάτι για να το αποφύγουμε. Κοιμηθήκαμε Παρασκευή 26 Ιουνίου και όλα ήταν ρόδινα και ξυπνήσαμε Σάββατο 27 Ιουνίου έχοντας φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Δημοψήφισμα, capital controls, ενδεχόμενη χρεοκοπία, παραμονή ή όχι της χώρας στο ευρώ. Λέξεις που οι περισσότεροι δεν είχαν σκεφτεί ποτέ. Τα ερωτήματα στο μυαλό του καθενός είναι πολλά. Ένα είναι το σίγουρο, αυτή τη στιγμή ξέρουμε πως βιώνουμε μια κατάσταση η οποία θα γραφτεί στα χρονικά της ιστορίας. Κάποτε οι απόγονοι μας θα διαβάζουν για  το Δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου και θα μάθουν σίγουρα το όνομα του Αλέξη Τσίπρα.

Για κάτι που προσωπικά είμαι σίγουρη είναι το γεγονός πως είτε ψηφίσω ΝΑΙ είτε ψηφίσω ΟΧΙ δεν ξέρω αν αυτή θα είναι η σωστή απόφαση. Και αυτό το λέω γιατί οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι και ειδικοί επί του θέματος δεν έχουν καταφέρει έστω να συμβουλέψουν αυτούς που πρέπει για να βοηθηθεί η χώρα μας. Γιατί όμως λέμε πως η χώρα μας βρίσκεται πολύ κοντά στην χρεοκοπία; Γιατί οι περισσότεροι υποστηρίζουν πως όλο αυτό έγινε πολύ ξαφνικά; Η ανεργία εδώ και έξι χρόνια που βιώνουμε το καθεστώς της οικονομικής κρίσης  ολοένα και αυξάνεται. Η νεολαία φαίνεται πως δεν έχει κανένα μέλλον εδώ άρα παίρνει την απόφαση να κυνηγήσει τα όνειρα της στο εξωτερικό. Ναι καλά καταλάβατε, κυνηγάει το μέλλον της στην Γερμανία και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής «δύναμης» που προσπαθούν  να υποτάξουν  την Ελλάδα. Οικογενειάρχες άνθρωποι χάνουν την δουλειά τους ξαφνικά και αυτό είναι το λιγότερο. Όταν χάνεται το σπίτι, οι βασικές ανάγκες, η αξιοπρέπεια εκεί ξεκινούν τα χειρότερα. Κάπου εκεί που η αξία της ζωής χάνει την δύναμη της βλέπουμε συνανθρώπους μας να παίρνουν την μεγάλη απόφαση και να πηδούν από μπαλκόνια, ταράτσες, σε ράγες τρένων. Και επειδή τέτοιοι είμαστε, πλέον όταν κάποιος αποφασίζει να δώσει τέλος στην ζωή του πηδώντας στις γραμμές του Μετρό εμείς βρίζουμε και εκνευριζόμαστε γιατί θα αργήσουμε στην δουλειά μας, στην σχολή μας ή έστω στην βόλτα μας. Ουρές σχηματίζονται στα συσσίτια δήμων και εκκλησιών για ένα φτωχό πιάτο φαγητού. Τις ίδιες ουρές βλέπουμε και στον ΟΑΕΔ.

Ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω, αφού όλοι μας έχουμε δει και βιώνουμε αυτές τις καταστάσεις καθημερινά εδώ και πάρα πολύ καιρό πως γίνεται να πιστεύουμε πως ενδέχεται να χρεοκοπήσουμε;

 Σαν κοινωνία έχουμε χρεοκοπήσει προ πολλού. Χρεοκοπήσαμε όταν αρχίσαμε να αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπο μας και κοιτάξαμε μόνο την δική μας καλοπέραση. Χρεοκοπήσαμε όταν οι συνάνθρωποί μας άρχισαν να αυτοκτονούν ο ένας μετά τον άλλον και εμείς δεν νοιαστήκαμε καν. Χρεοκοπήσαμε όταν αφήσαμε τα παιδιά μας να πεινάνε στα σχολεία και να φτάνουν στα όρια του υποσιτισμού. Χρεοκοπήσαμε όταν δεν κάναμε τίποτα για να σταματήσουμε τους νέους που αναγκάστηκαν να φύγουν για άλλα μέρη. Χρεοκοπήσαμε όταν η ουρά του κάθε υποκαταστήματος του ΟΑΕΔ άρχισε να μετράει όχι μέτρα αλλά χιλιόμετρα.

Χρεοκοπήσαμε όταν την στιγμή που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμά και πολλοί έτρεξαν στα ΑΤΜ για να σώσουν τα χρήματα τους, δεν σεβάστηκαν τον άστεγο που κοιμόταν ακριβώς δίπλα. Δυστυχώς επτωχεύσαμεν ΗΘΙΚΑ πολύ καιρό πριν. Και αυτό είναι ότι χειρότερο μας έχει συμβεί. Δεν ξέρω τι θα μας ξημερώσει η Δευτέρα της 6^ης Ιουλίου.

Όπως είπα και πριν οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι δεν έχουν καταφέρει να βρουν λύση στο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, αλλά αυτή την Κυριακή εγώ (και θέλω να πιστεύω και η πλειοψηφία της χώρας μας) θα ψηφίσω στο Δημοψήφισμα. Γιατί εγώ δεν το είδα σαν μετάθεση ευθυνών από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, το είδα σαν μια ευκαιρία. Είναι η πρώτη φορά που μας δίνουν την δυνατότητα να επιλέξουμε εμείς για το μέλλον μας, για την δική μας Ελλάδα. Προσοχή! Δεν μας είπαν να ψηφίσουμε τους 300 της Βουλής, που σήμερα τους εκλέγουμε και αύριο τους εκθρονίζουμε. Μας δείχνουν δυο μονοπάτια και εμείς πρέπει να αποφασίσουμε ποιο θα ακολουθήσουμε. Το ένα μονοπάτι ενδέχεται να μας οδηγήσει κατά πάσα πιθανότητα στην επιστροφή στο παρελθόν με συνθήκες πολύ δύσκολες για τους περισσότερους από εμάς και από την άλλη το άλλο μας δείχνει ένα μονοπάτι  υποταγής με πολύ σκληρά και επώδυνα μέτρα που θα μας φτάσουν στα όρια της εξαθλίωσης αλλά φυσικά θα είμαστε υπό την “ομπρέλα” μιας ενωμένης Ευρώπης οπού και πάλι λίγο καιρό αργότερα το πιθανότερο είναι να βρισκόμαστε και πάλι στην ίδια θέση. Μην ξεχνάτε όμως πως στις μεγάλες καταιγίδες οι “ομπρέλες” σπάνε και δεν μπορούν να προστατεύσουν κανέναν.

Η μεγάλη ημέρα για την χώρα μας φτάνει σιγά-σιγά. Όσα και να ακούσετε βάλτε τη λογική σας να δουλέψει και αυτό που θα αποφασιστεί την Κυριακή 5 Ιουλίου ελπίζουμε όλοι πως θα είναι και το σωστό. Και επειδή αυτή η χώρα θα έχει πάντα μια ιστορία να της υπενθυμίζει ποια είναι, να θυμάστε πως οι πρόγονοι μας μπορεί να σκλαβώθηκαν για 400 χρόνια ποτέ όμως δεν έσκυψαν το κεφάλι τους. Να θυμάστε πως τα έβαλαν με μεγαθήρια αλλά δεν τα παράτησαν ποτέ, συνέχιζαν να πολεμούν χωρίς να καταθέτουν τα όπλα. Ας ενωθούμε σαν έθνος για μια φορά και ίσως ξημερώσουν καλύτερες ημέρες για όλους μας!