ΓΙΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΑΣ, ΜΑΝΑ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΑ ΞΕΝΑ…

Μεγαλώνοντας κάθε παιδί κάνει το όνειρά του, για όμορφη και επιτυχημένη φοιτητική ζωή, για επαγγελματική καταξίωση, για οικονομική ελευθερία και συνεπώς απαγκίστρωση από τους γονείς του, τη δημιουργία της δικής του οικογένειας και εν γένει ονειρεύεται να δομήσει τη δική του ζωή. Η απογοήτευση όμως για το μέλλον των νέων είναι πλέον διάχυτη ακόμα και στα παιδιά του σχολείου, θεωρώντας σαν δεδομένη την ματαιότητα της όποιας προσπάθειας τους. Και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;
Πλέον είναι καθημερινό το φαινόμενο της επαγγελματικής, αλλά και εκπαιδευτικής μετανάστευσης από νέους ηλικίας 18-40. Βλέπεις μια κυριολεκτικά χαμένη γενιά να πασχίζει να επιβιώσει σε μια επαγγελματική ζούγκλα, που θεμιτό θα ήταν ο ισχυρός να είναι αυτός με τα περισσότερα όπλα στη φαρέτρα, ενώ αντ’ αυτού, ισχυρός να θεωρείται αυτός με τις καλύτερες γνωριμίες και «άκρες».
Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα της Ελλάδας για να δουλέψεις πρέπει να έχεις τουλάχιστον 2-3 χρόνια προυπηρεσία. Πως άραγε μπορείς να αποκτήσεις προϋπηρεσία αν δεν σε προσλάβουν; Ένα ερώτημα που υπάρχει στα χείλη όλων των άνεργων νέων. Και πως μπορείς να αντιμετωπίσεις συναδέλφους 30και 35 χρονών που δυστυχώς χάνουν όλο και περισσότεροι τις δουλειές τους, αλλά έχουν πολύ μεγαλύτερη προυπηρεσία; Οι σημερινοί νέοι, ίσως επειδή βλέπουν το πως η παλαιότερη σήψη οδήγησε στην τωρινή κατάσταση, είτε ίσως επειδή δεν είχαν και οι ίδιοι την ευκαιρία να βολευτούν όπως οι προηγούμενες γενιές, σιγά σιγά αποβάλλουν την προηγούμενη λογική που κυριαρχούσε στην κοινωνία και κυρίως στον εργασιακό τομέα.
Ποια είναι η λύση που έχουν; Έχοντας εξαντλήσει τις πιθανότητες, απευθύνονται σε ξένες χώρες σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Κανείς δεν πιστεύει ή δεν θα έπρεπε να πιστεύει ότι έξω τα πράγματα είναι εύκολα ή ότι η εύρεση δουλειάς είναι δεδομένη. Όμως ξέρουν πως η αντιμετώπιση που θα τύχουν θα είναι αρκετά πιο αντικειμενική και αξιοκρατική. Ξέρουν πως θα έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να πραγματοποιήσουν έστω και κάποια από τα όνειρά τους .
Από την άλλη, παρατηρείται γενικά ένας προβληματισμός για το φαινόμενο φυγής των νέων, ίσως περισσότερο από τους πρεσβύτερους. Κυκλοφορούν θεωρίες περί εύκολης ζωής των νέων, περί έλλειψης εθνικού φρονήματος, περί εγκατάλειψης της χώρας στους δύσκολους αυτούς καιρούς. Αφού οι άξιοι δουλεύουν, λένε. Πόσο άγνοια πρέπει να έχει κάποιος και πόσο πρέπει να υποτιμά χιλιάδες νέους δικηγόρους, γιατρούς, μηχανικούς κλππου παρακαλούν καφετέριες για μια δουλεία σερβιτόρου;Ελάχιστοι ασχολούνται ουσιαστικά με την ψυχολογία μιας γενιάς που απέτυχε πριν καν προσπαθήσει.
Με τον νέο που ντρέπεται να ζητήσει λεφτά από τους γονείς του για να ζήσει αλλά αναγκάζεται να το κάνει. Που ντρέπεται να κοιτάξει στα μάτια τον πατέρα του και να του πει πως δυστυχώς απέτυχε. Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο να κατηγορούμε έναν άνθρωπο που έχει κουραστεί για να τελειώσει μια σχολή, ο οποίος ζητάει, ¨άκουσον άκουσον¨, αναγνώριση των προσπαθειών του και δεν λέει ευχαριστώ στα 500 ευρώ του κάθε εργοδότη, ο οποίος, πολλές φορές,δεν έχει ούτε την τσίπα να κολλήσει ένσημα, που προφανώς και αν του τα ζητήσεις απολύεσαι με σύντομες διαδικασίες, αφού περιμένουν κι άλλοι… Μέχρι ποια ηλικία μπορεί να δουλεύει κάποιος ανασφάλιστος;Θα πάρει κάποτε σύνταξη; Τέτοια… ασήμαντα θέματα προφανώς και δεν απασχολούν τους πολιτικούς μας.
Ας πάμε τώρα στην καυτή πατάτα που λέγεται γη και καλλιέργεια. Γιατί δε γυρνούν στη χώρα τους να ασχοληθούν με τη γη; Ερώτημα απόλυτα λογικό. Μήπως όμως είναι λίγο επιφανειακή αυτή η επίκριση;Ποια γη να καλλιεργήσουμε; Είμαστε όλοι ιδιοκτήτες γης; Αλλά κι αν έχουμε, ποια κίνητρα και εφόδια, ποια τεχνογνωσία μας δίνει η Πολιτεία; Έχουμε γίνει η χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα και κυριαρχεί η παροχή υπηρεσιών. Μα για να αρχίσουμε να παράγουμε χρειαζόμαστε την φροντίδα του –ανύπαρκτου- κράτους, τη καλλιέργεια της συνείδησης, την παροχή κινήτρων, την μετάδοση του ενθουσιασμού. Πολιτικοί, που οι περισσότεροι δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους, πως να εμπνεύσουν νέα παιδιά να κάνουν ένα βήμα διαφορετικό από την πεπατημένη;

Γιώργος Παναγιωτακόπουλος2 Posts
0 Comments