Στους εκπαιδευτικούς και μαθητικούς κύκλους θεωρείται κοινώς αποδεκτό πως οι Πανελλήνιες Εξετάσεις ως τρόπος αξιολόγησης των μαθητών, αν και ψυχοφθόρος, είναι σίγουρα αξιοκρατικός. Η πεποίθηση αυτή βασίζεται στη λογική, πως ανεξαρτήτου δυσκολίας των θεμάτων, οι μαθητές ανταγωνίζονται μεταξύ τους και όχι με κάποιες σταθερές βάσεις ή επιδόσεις παλαιότερων ετών. Μετά όμως από το φετινό στραπάτσο η παραπάνω πεποίθηση αρχίζει να αμφισβητείται έντονα. Είναι άραγε αυτός ο προβληματισμός εκτός πραγματικότητας ή όχι;
Η λογική των Πανελληνίων Εξετάσεων είναι πως από τη στιγμή που η ύλη και τα θέματα είναι κοινά για όλους, όλοι οι μαθητές έχουν ίσες ευκαιρίες εισαγωγής στην σχολή επιλογής τους. Όμορφη ιδέα, αλλά κατά πόσο είναι αλήθεια; Δυστυχώς η ικανότητα που έχει το σχολείο να προετοιμάσει ένα μαθητή για τις ΠΕ κρίνεται από ελλιπής έως ανύπαρκτη. Οπότε το βάρος πέφτει στα φροντιστήρια. Όμως πως γίνεται να έχουν ίσες ευκαιρίες ένας μαθητής από την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Πάτρα με ένα παιδί από ένα χωριό ή από ένα μικρό νησί; Ο ένας έχει στη διάθεση του πάμπολλες επιλογές καθηγητών, φροντιστηρίων κλπ. Ο άλλος; Ίσως κάποιο καθηγητή από το σχολείο ή κάποιο εντελώς άπειρο σε σύγκριση με τους «καρχαρίες» των μεγαλουπόλεων .

Είναι τουλάχιστον ειρωνικό και υποτιμητικό να μιλάς για αξιοκρατία σε ένα παιδί που για να κάνει μια ώρα φροντιστήριο, πρέπει να πάρει ΚΤΕΛ για καμιά ώρα, έχοντας ως εναλλακτική την βάσει πιθανοτήτων, σίγουρη αποτυχία. Το πρόβλημα εντείνεται, αν σκεφτεί κανείς πως για να πας σε ένα αξιοπρεπές φροντιστήριο πρέπει να ξοδέψεις μια μικρή περιουσία. Σε μια Ελλάδα υπό κρίση δεν είναι καθόλου εύκολη η διάθεση 300-500 ευρώ (ίσως και λίγο υποτιμημένη εκτίμηση) κάθε μήνα, για δύο ή και τρία χρόνια.

Πάμε τώρα στη φετινή χρονιά. Φέτος οι «φωστήρες» του Υπουργείου κατάφεραν να ρίξουν κάτω από τη βάση το 76,16% και 69,97% σε Φυσική και Μαθηματικά αντίστοιχα και να επιτρέψουν την αριστεία (πάνω από το 18), στο 1,25 και 1,3 αντίστοιχα. Ποσοστά που αν τα διαβάσει κάποιος από το εξωτερικό, θα του φανούν σαν ανέκδοτο. Κι όμως κάτι αντίστοιχο έχουμε ξαναδεί πριν από δύο χρόνια. Ελάτε τώρα στη θέση ενός παιδιού με ελάχιστη οικονομική δυνατότητα ή απομακρυσμένη κατοικία και πείτε του «μην αγχώνεσαι παιδί μου τα ίδια αντιμετώπισαν και οι συμμαθητές από την Αθήνα». Τουλάχιστον αστείο. Για ποια αξιοκρατία μιλάμε σαν κοινωνία; Μήπως τελικά περνώντας τα χρόνια, η εκπαίδευση μετατρέπεται από αγαθό σε προνόμιο; Και μάλιστα ετσιθελικά και ύπουλα υπό ένα πέπλο επίπλαστης ισοτιμίας;

Κάνοντας τις παραπάνω σκέψεις αρχίζει κανείς να προβληματίζεται αν η συνωμοσιολογία που αρχίζει και διασπείρεται στον κόσμο είναι μετέωρη ή όχι. Οι κύριοι που βγάζουν τα θέματα ακολουθούν μια κρατική πολιτική ή όχι; Θα ήμασταν αφελείς και κακόβουλοι να το πιστεύαμε; Νομίζω πως όχι. Που πήγαν τα ιδανικά της Αριστεράς για δημόσια και δωρεάν παιδεία; Για βελτίωση του πνευματικού επιπέδου των πολιτών; Και ακόμα περισσότερο για υποστήριξη των μεσαίων και χαμηλών τάξεων; Πως γίνεται να προβάλεις τα παραπάνω ιδεώδη και σαν κυβέρνηση να απαγορεύεις ουσιαστικά στα χαμηλά στρώματα την ευκαιρία στην ανώτερη εκπαίδευση; Μάλλον όμως δε θα έπρεπε να σοκάρουν τα παραπάνω, αφού «η πρώτη φορά Αριστερά» από μόνη της προανήγγειλε μείωση των θέσεων εισαγωγής στα πανεπιστήμια και μετρίασε σε υπερθετικό βαθμό τις μεταγραφές. Τι θα κάνουν άραγε οι μαθητές που απέτυχαν; Μήπως θα αναγκαστούν να απευθυνθούν σε ιδιωτικά ιδρύματα; Ή στην μετανάστευση (όσοι έχουν την δυνατότητα τουλάχιστον );

Μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλο ένα τρανό παράδειγμα κυβέρνησης που συστηματικά παραπλάνησε τον λαό για την ψήφο του. Που στο βωμό της καρέκλας δέχτηκε τις γραμμές πνευματικής υποδούλωσης της Ελλάδας και των παιδιών της . Άραγε ονειρεύεται κάποιος μια Ελλάδα με πολίτες αμόρφωτους και αναλφάβητους;