Το 2015 θα είναι σίγουρα η χρονιά που θα αποτελέσει σημείο καμπής για την μετέπειτα Πολιτική ιστορία της Ελλάδας.
Διανύουμε την πέμπτη προς έκτη χρονιά της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε στη χώρα το 2009, και είναι πλέον ορατό σε όλους πως οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αντοχές έχουν εξαντληθεί.

Μια κρίση που έχει επηρεάσει τη ζωή όλων μας, χωρίς διακρίσεις σε φύλο, μόρφωση ή πολιτικές πεποιθήσεις. Οι πολιτικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα τους τελευταίους μήνες, δυστυχώς έχουν αποπροσανατολίσει την πολιτική συζήτηση από τα ουσιαστικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και έχουν μετατοπίσει το κέντρο βάρους σε μία ατελείωτη εκλογολογία, την τρίτη μέσα σε διάστημα οκτώ μηνών.

Αυτό που όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, ξόρκιζαν το προηγούμενο διάστημα αποτελεί πλέον κοινό μυστικό. Η χώρα για μια ακόμη φορά «βιάζεται» και οδηγείτε άρον άρον σε εκλογές που, μεταξύ μας, ουδέποτε στο παρελθόν οδήγησαν σε ουσιαστικές λύσεις. Οι εκλογές αυτές εκτός από εκλογικό χρήμα θα κοστίσουν στην οικονομία συνολικά, αφού για ένα τουλάχιστον μήνα θα “παγώσουν” τα πάντα.

Αν μάλιστα, όπως δείχνουν τουλάχιστον ως αυτή την στιγμή, τα δημοσκοπικά αποτελέσματα είναι πάνω κάτω ίδια, τότε πραγματικά η χώρα θα βρεθεί σε ένα αδιέξοδο ακυβερνησίας, κΙ αυτό γιατί ανάμεσα στην εσωκομματική αντιπολίτευση και τις εκλογές, ο Σύριζα επέλεξε το δεύτερο.

Οι προεκλογικές ανεφάρμοστες εξαγγελίες, όπως μαρτυρούν εκ των υστέρων και τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (δηλώσεις Τσακαλώτου, Βαρουφάκη), αντικαταστάθηκαν από την υπογραφή ενος τρίτου μνημονίου. Ένα μνημόνιο της αριστεράς, που περιλαμβάνει στην πλειοψηφία του και σε ποσοστό που φθάνει το 90% φόρους και περικοπές μισθών και συντάξεων αλλά καθόλου μείωση των δημοσίων δαπανών, καθώς εκεί “φωλιάζει” η εκλογική του βάση.

Ο δημόσιος αφορισμός και καταγγελία του τρίτου ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, το οποίο ο ίδιος έφερε μπορεί να αποτελεί τροφή για το εκλογικό ακροατήριο, κατά βάθος όμως αποτελεί δειλία του ίδιου του κ. ΤΣΙΠΡΑ και του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά να αναλάβουν τις πολιτικές ευθύνες τους. Ουδείς αμφιβάλει για το πόσο ιδανικό για όλους μας θα ήταν να «ξυπνήσουμε» ένα πρωί και η κρίση να έχει τελειώσει σαν ένας κακός εφιάλτης, καταργώντας με «ένα νόμο και ένα άρθρο» την φτώχια και την αδικία.
Η συνταγματική Ιστορία όμως μας έχει διδάξει πως εν μία νυκτί μόνο καταστροφές μπορούν να έρθουν.

Το πρόσχημα της απώλειας της δεδηλωμένης απο τη κυβέρνηση είναι αποτέλεσμα της αντίδρασης του αριστερού σκληρού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ που γαλουχήθηκε στο δίπτυχο μνημόνιο – αντιμνημόνιο.

Εις γνώση του ο τότε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ηγεσία του επέλεξε να συστρατεύσει μαζί του ανθρώπους του ένοχου παρελθόντος σε συσκευασία νέου, με εμφανείς της κομματικές αντιθέσεις, επιμελώς καμουφλαρισμένοι , και ιδού τα αποτελέσματα.

Ακόμη και σήμερα δεν ειναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως ο κ. Τσιπρας επιζητά μια εντολή σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας μέσω των εκλογών, κάτι για το οποίο προσωπικά αμφιβάλω.

Αν ο πρώην πρωθυπουργός ήθελε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας θα έπρεπε να καταγγείλει δημόσια τους πρώην συντρόφους του ακόμη και για αποστασία και να εξηγήσει στον Ελληνικό λαο τους λόγους που τον οδηγούν στην ορθή τήρηση του Συντάγματος σχηματίζοντας κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Αυτά φυσικά αποτελούν αυθαίρετες, προσωπικές σκέψεις, καθώς ο κ. Τσίπρας επέλεξε να οδηγήσει την χώρα σε μια ακόμη καταστροφική εκλογική αναμέτρηση, την 3η σε διάστημα οκτώ μηνών.

Στον αντίποδα, η μέχρι πρότινος αξιωματική αντιπολίτευση μετά την αλλαγή “προπονητή” δείχνει να συσπειρώνει την εκλογική της βάση, κάτι όμως που δεν είναι αρκετό για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την εικόνα τριών σαραντάρηδων (Τσίπρας – Παππάς – Σακελλαρίδης) να  περνούν την πόρτα του Μαξίμου επισκιάζοντας ακόμη και τα λάθη που ακολούθησαν στην επτάμηνη διακυβέρνηση τους.

Η ανανέωση σε πρόσωπα δεν φαίνεται να γίνεται, με όσα διαρρέουν για τις κομματικές λίστες πανελλαδικά, αφήνοντας στην παράμερα το ρητό που λέει πως «αν δεν σπάσεις αυγά δεν φτιάχνεις ομελέτα».

Η διεύρυνση της κοινωνικής βάσης για την ΝΔ θεωρείται αναγκαία από πολλούς σε συνδυασμό με την συγκεκριμενοποίηση της ιδεολογικής και κομματικής της ταυτότητας ίσως την οδηγήσει στην πρωτιά .

Η ΝΔ θα πρέπει να δώσει σαφείς απαντήσεις για το τι θα πράξει αν την επομένη των εκλογών λάβει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Θα πρέπει να πει την αλήθεια και να καταγγείλει δημόσια εξαγγελίες παροχολογίας που δεν μπορούν να εφαρμοστούν όπως αύξηση μισθών και συντάξεων, αύξηση του είδη προβληματικού δημοσίου τομέα δημιουργώντας πελατειακό κράτος άλλων εποχών.

Εξαγγελίες που αποτέλεσαν την τροφή για την σχεδόν αυτοδύναμη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015 τρέφοντας ψεύτικες ελπίδες κυρίως στην ΝΕΑ γενιά.

Μια μουδιασμένη νέα γενιά εξαρτημένη των “likes” κάνοντας την να νιώσει για λίγο σημαντική, γυμνάζοντας σωματικά  δικέφαλο, τρικέφαλο μα σχεδόν καθόλου τον εγκέφαλο σύμφωνα με το νομό Μπαλτά.

Η αντίδραση της πλειοψηφίας των εξαπατημένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που δεν χαρακτηρίζονται αριστεροί αλλά στήριξαν το Σύριζα στης εκλογές του Ιανουαρίου και το δημοψήφισμα θα καθορίσουν το εκλογικό αποτέλεσμα.

Ένα αποτέλεσμα που όλοι ευχόμαστε να ειναι το ιδανικότερο και θα δώσει μήνυμα και φώτιση στους κυβερνώντες για την απαλλαγή του λαού απο τα μνημόνια και τα μέτρα λιτότητας.

“Η ιστορία απέδειξε πως όσες φορές ο λαός, την Κυριακή των εκλογών , αποφάσισε με θυμό το μετάνιωσε σίγουρα τη Δευτέρα”
Ξέρω πολλοί διαβάζοντας αυτό το άρθρο θα με χαρακτηρίσουν πολέμιο της αριστεράς. Ποτέ μου δεν μου άρεσε η παροχολογία απο οποιονδήποτε πολιτικό χώρο και αν προερχόταν καθως πιστεύω ακράδαντα πως:

“Για να λαμβάνει οτιδήποτε κάποιος που δεν εργάζεται, θα πρέπει κάποιος άλλος που εργάζεται να μην λαμβάνει αυτό που πρέπει”
Ας αναλογιστεί ο καθένας μας ποιον εξυπηρετεί η έλλειψη πολιτικού διαλόγου, συναίνεσης και ενότητας.

Εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα ή μήπως θέτει τις βάσεις «διχασμού» όχι μόνο για μας αλλά και για τις επόμενες γενιές;
Ίσως λοιπόν να μην μπορούμε να κατευθύνουμε τον άνεμο μπορούμε όμως τα πανιά!…….