Έχει περάσει μόλις ένας μήνας από την 5η Ιουλίου, την ημέρα του Δημοψηφίσματος και στο μυαλό όλων φαντάζει αιώνας. Ο χρόνος πολύ σύντομος και τα γεγονότα σε πολιτικό επίπεδο κρίνονται καταιγιστικά.

Η συντριπτική πλειοψηφία ενός ολόκληρου λαού απέρριψε τα μέτρα που πρότεινε-επέβαλε η Ε.Ε ή τουλάχιστον έτσι νόμισε. Αφού μία εβδομάδα μετά η ίδια κυβέρνηση που παρότρυνε τους πολίτες της να αντισταθούν σθεναρά και να καταψηφίσουν, υπό την πίεση των ξένων δανειστών-ΕΚΒΙΑΣΤΩΝ, όπως διεμήνυε, έφερε στο ελληνικό κοινοβούλιο μία συμφωνία που θα ζήλευε και ο μεγαλύτερος κερδοσκόπος. Αυτή η συμφωνία ήταν αποτέλεσμα και επίτευγμα της κυβέρνησης, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τότε προς τι η διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος και τα συνεπακόλουθα αυτής; (κεφαλαιακοί έλεγχοι,τραπεζική αργία,καθυστέρηση καταβολής συντάξεων και μισθών). Όλα γι’ αυτή τη συμφωνία λοιπόν;

Για μία συμφωνία που εμπεριέχει εύηχες λέξεις-κλειδιά όπως ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ και ΑΝΑΠΤΥΞΗ αλλά επί της ουσίας συνθέτει την κατάλυση μίας ολόκληρης εθνικής οικονομίας και ενός σκηνικού χρεοκοπίας.

Όμως όλα αυτά φαίνεται να μην απασχολούν ιδιαίτερα το εσωτερικό της χώρας αλλά και το εξωτερικό. Η κυβέρνηση, ύστερα από μία εξάμηνη διαπραγμάτευση, κάθε άλλο παρά αλώβητη βγήκε αφού έχει διασπαστεί σε εκείνους που εμμένουν στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη, σε ποσοστό βουλευτών άκρως σημαντικό και σε εκείνους που επιζητούν συμφωνία πάθη θυσία. Η αντιπολίτευση σπεύδει να στηρίξει την κυβέρνηση, προβάλλοντας ένας πρόσωπο εθνικής ομοψυχίας, υπό τη σκέπη του συμφέροντος της πατρίδας, όπως αναφέρει, μήπως έτσι κατορθώσει να καλύψει αμαρτίες και ερασιτεχνικούς χειρισμούς περασμένων δεκαετιών με μοναδικό σκοπό την ανάκτηση της κοινοβουλευτικής της δύναμης.

Από την άλλη η Ευρώπη εμφανίζεται μοιρασμένη στα δύο με τους “ισχυρούς” του Βορρά να ξεκινούν απροκάλυπτα οικονομικό πόλεμο στο όνομα του ευρωπαϊκού οράματος, με σκοπό τη δημιουργία της Ευρώπης των ολίγων και τους νότιους να προτρέπουν την Ελλάδα σε συνθηκολόγηση με οποιοδήποτε κόστος ώστε να αποφευχθεί ένα διακρατικό ντόμινο προβληματικών εθνικών οικονομιών.

Και στη μέση; Στη μέση ο ελληνικός λαός σε ρόλο ΥΠΟΧΕΙΡΙΟΥ και ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟΥ πολιτικών παιγνίων, πρωταγωνιστής σ’ ένα κακόγουστο και επικίνδυνο θέατρο με μαριονέτες, αποσβολωμένος να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να νιώθει ανίκανος να αντιδράσει.

Ο αέρας της ”ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ” και οι όμορφες λέξεις φαίνεται να του προξένησε για ακόμη μία φορά ανεπανόρθωτη πλύση εγκεφάλου, τι και αν αυτή τη φορά ήρθε από άλλη πολιτική παράταξη; Αυτός ο λαός πέρασε μία εξαετία βαθιάς κρίσης σε όλα τα επίπεδα, οικονομική, κοινωνική, εθνική. Περικοπές συντάξεων και μισθών, εξαθλίωση εργασιακών συνθηκών, ανεργία στο ζενίθ, αυτοχειρίες και διεθνής διασυρμός περί την εργατικότητα και την αξιοπιστία του είναι μονάχα μερικά από όσα υπέμεινε και ανέχτηκε. Όλα τα παραπάνω ήταν δημιουργήματα της πολιτικής που με τόσο πάθος υπερασπίζονται τόσο εξωτερικοί όσο και εγχώριοι πολιτικοί θεσμοί. Είναι η πολιτική της λιτότητας. Τώρα αυτή η πολιτική ζητά να συνεχιστε. Γιατί; Για να αποτελειώσει όσα δεν κατάφερε ή ενδεχομένως δεν πρόλαβε στο πρόσφατο παρελθόν; Ας μη γελιόμαστε! Μιλούμε για την ίδια ακριβώς πολιτική μόνο που αυτή τη φορά συστήνεται με το περιτύλιγμα της Αριστεράς, δυστυχώς. Είναι η ίδια συνταγή με διαφορετικό εκτελεστή. Τότε ποιός ο λόγος και το μήνυμα των εκλογών του Γενάρη. Για το λόγο δε γνωρίζουμε μα το μήνυμα δεν ήταν σε καμία περίπτωση η συνέχεια της ίδιας πολιτικής!

Ο λαός ζήτησε με την ψήφο του να σταματήσει η λανθασμένη, εκ του αποτελέσματος, αντιμετώπιση αυτής της κρίσης. Ζήτησε έναν εναλλακτικό δρόμο χωρίς άλλες αιματηρές θυσίες. Η πεπατημένη των τελευταίων ετών τον οδήγησε εδώ που βρίσκεται σήμερα, αντιμέτωπο με την καταστροφή του.

Η ιστορία έχει δείξει πως σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν ο κίνδυνος παραμονεύει στα σπλάχνα αυτής της χώρας, σε συνδυασμό με το, όχι αδικαιολόγητα, απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, τότε τα ηνία για τη σωτηρία αυτής της χώρας ΑΡΠΑΖΟΥΝ οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι ως εθνικόφρονες και υπέρμαχοι της αποκατάστασης της ομαλότητας. Δυστυχώς η σημερινή κατάσταση θυμίζει κάτι από το παρελθόν που στα μάτια και στα αυτιά πολλών είναι νωπά ακόμη τα τραύματα.