Ο Σύριζα καλώς ή κακώς έκανε πολλές προσπάθειες να φέρει ένα καλύτερο αποτέλεσμα για τη χώρα σε σύγκριση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Δεν κατάλαβε ότι το παιχνίδι ήταν στημένο και τα χαρτιά σημαδεμένα και δεν θα έφτανε ποτέ σε ένα αποτέλεσμα συμφωνίας. Κάθε φορά που αποδέχονταν μια συμφωνία με τους θεσμούς, κάθε φορά τους την γύριζαν πίσω ζητώντας περισσότερα.

Έτσι ο Τσίπρας άρχισε τις συζητήσεις αποδεχόμενος αρχικά τέσσερα δισ., τα οποία σύντομα έγιναν 6, μετά οκτώ. Αλλά και σε αυτό το ποσό δεν σταμάτησαν οι θεσμοί και πρότειναν ένα πρόγραμμα που θα έπρεπε να βρεθούν 11,5 δις, τέτοιο που ξετίναζε οριστικά και κυριολεκτικά την οικονομία, τον τουρισμό και τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας μας.

Ήταν πια φανερό ότι οι θεσμοί δεν ήθελαν αυτή την κυβέρνηση και την οδηγούσαν -κυρίως ο Σόιμπλε- σε μια κίνηση απελπισίας που η κυβέρνηση την έκανε.

Το δημοψήφισμα. Αυτό που ο Σόιμπλε ονειρευόταν ότι θα έχει το ερώτημα “ Ναι ή Όχι στο ευρώ”, ενώ ο Τσίπρας τους την “έφερε”, ρωτώντας: να αποδεχθούμε ή ΟΧΙ τα νέα μέτρα;

Η έννοια και η ουσία του ερωτήματος διαστρεβλώθηκε σχεδόν αμέσως από την αντιπολίτευση σε αγαστή συμφωνία με τους θεσμούς και έγινε με το έτσι θέλω “Μένουμε ή φεύγουμε από την Ευρώπη”, “Ναι ή Όχι στο Ευρώ”.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη υποκρισία του συστήματος.

Εάν η αντιπολίτευση ήθελε πραγματικά να βοηθήσει την Ελλάδα τι θα έπρεπε να κάνει;  Να συνταχθεί ομόφωνα και με εθνική ομοψυχία πίσω από την αντίσταση της κυβέρνησης για να της δώσει δύναμη διαπραγμάτευσης και αξιοπιστία.

Τι έκανε; Συντάχθηκε σύσσωμη με τα παρακλάδια της, τους δημοσιογράφους, σε μια λυσσαλέα επίθεση ενάντια στην κυβέρνηση, σε βαθμό εξόντωσης, διχάζοντας και φανατίζοντας το λαό.

Το δε ειρωνικό είναι ότι διατείνεται ότι τώρα η μόνη λύση είναι να πάμε στην Ευρώπη συντεταγμένα…!!! και ενωμένα…!! όλα τα κόμματα να διαπραγματευτούμε! ΑΙΔΩΣ….

Μα αυτό δεν θα γίνονταν εάν είχαν συνταχθεί από την αρχή με πατριωτική ομοψυχία πίσω από την αντίσταση της κυβέρνησης ώστε να διαπραγματευτεθεί με καλύτερους όρους;

Δεν είναι δύσκολο να φαντασθεί κάποιος την δύναμη ενός λαού που εμφανίζεται ενωμένος μαζί με τους πολιτικούς ηγέτες τους.

Τώρα πια η αντιπολίτευση έχει πέσει μέσα στο λάκκο που έσκαψε για την κυβέρνηση με τα ίδια της τα χέρια. Ποιος θα πιστέψει σήμερα την αντιπολίτευση όταν θα φωνάζει πάμε με ομοψυχία αλλά εγώ -ο Σαμαράς- θα θα έχω τα οφίτσια.

Πως η αντιπολίτευση θα δικαιολογήσει το ολέθριο λάθος που έκανε να διχάσει το λαό προκειμένου να υπηρετήσει δικά της προσωπικά συμφέροντα;

Ο Τσίπρας έκανε μεγάλα λάθη, το κυριότερο ήταν ότι πίστεψε στην υποκρισία των θεσμών που δήθεν διαπραγματεύονταν, το δεύτερο μεγάλο λάθος του ήταν η μη πρόβλεψη των συνεπειών ενός δημοψηφίσματος, το τρίτο ήταν η μη εσωτερική προετοιμασία για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπως αυτό που πρόκυψε.

Ήταν έντιμος και έπαιξε δίκαια το παχνίδι αλλά δεν κατάλαβε ότι όταν είσαι ανάμεσα σε φίδια πρέπει να γίνεις σκαντζόχοιρος για να τα αντιμετωπίσεις, όχι να είσαι ένας καλός ευπατρίδης.

Τώρα όλοι θα φωνάζουν για εθνική συνεννόηση αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνά η αντιπολίτευση ότι ακύρωσε ήδη αυτό το μεγάλο όπλο, το μόνο που μας είχε πια απομείνει.

Η ιστορία θα τους κρίνει…