Οι εκλογές είναι πλέον γεγονός. Ήδη διανύουμε την τελευταία προεκλογική εβδομάδα. Σε αυτήν την εβδομάδα η πολιτική αντιπαράθεση θα κορυφωθεί και τα ”πυρά” θα διασταυρωθούν (αλλά όλα αυτά για τα μάτια του ψηφοφόρου). Όμως οι δύο επικρατέστεροι για το χρίσμα της Πρωθυπουργίας, ΣΥ.ΡΙΖ.Α και Ν.Δ, διατείνονται πως στόχος τους είναι η ισχυρή λαϊκή εντολή για να υλοποιήσουν τα προγραμματικά τους σχέδια, αλλά η αυτοδυναμία είναι η μικρότερη πιθανότητα που πραγματικά ΤΡΕΜΟΥΝ και ΑΠΕΥΧΟΝΤΑΙ.

Στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό (αυτό δείχνει να αλλάζει τακτικά τον τελευταίο καιρό), τα πολιτικά κόμματα έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Το “μνημονιακό” μέτωπο έχει νικήσει κατά κράτος την πλειοψηφία των κομματικών συνδυασμών, όπως και την ετυμηγορία ολόκληρου του ελληνικού λαού (βλέπε αποτέλεσμα δημοψηφίσματος 2015), αφού πέντε από τα οκτώ πολιτικά κόμματα που απαρτίζουν μέχρι στιγμής την ελληνική Βουλή, έχουν ταχθεί υπέρ αυτού μα και οι πέντε, μηδενός εξαιρουμένου, επιθυμούν κομματικές συνεργασίες, με σκοπό το σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το μέχρι πρότινος κυβερνών κόμμα, έχει ξεκαθαρίσει πως θα διατηρήσει την πολιτική του συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ., αν δεν επιτευχθεί η αυτοδυναμία μετεκλογικά. Όταν σε ένα έγκλημα ο συνένοχος δεν σε εγκαταλείπει, έχεις κάθε λόγο να συνεργαστείς ξανά μαζί του, ξέρεις πως δε θα σε προδώσει (ο καρπός αυτής της συνεργασίας έφερε το μνημόνιο Νο3). Η Ν.Δ ισχυρίζεται πως ακόμη και αν ο λαός της χαρίσει την πολυπόθητη πλειοψηφία, εκείνη θα προχωρήσει στο σχηματισμό μιας διακομματικής κυβέρνησης επειδή αυτό επιτάσσει η κρισιμότητας της οικονομικής-πολιτικής-κοινωνικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Δεν τολμά να παραδεχτεί πως αδυνατεί να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και το πολιτικό κόστος για μία κατάσταση που επί σαράντα χρόνια έχει τουλάχιστον την ευθύνη,κατά το ήμισυ!

Το νεοσύστατο ΠΟΤΑΜΙ, με πρόεδρο το Σταύρο Θεοδωράκη, ξεκαθαρίζει σε ακόμη μία εκλογική αναμέτρηση, με τον πιο αναιδή και προσβλητικό τρόπο για τη Δημοκρατία, τη μανία του να συμμετέχει πάση θυσία σε μία κυβέρνηση. Δηλώνει πως προσδοκά να είναι η τρίτη πολιτική δύναμη σε ένα ρόλο ρυθμιστή αλλά στην πραγματικότητα είναι ηλίου φαεινότερον πως το μόνο που επιζητεί είναι να αποκτήσει θέση στη νέα κυβέρνηση με οποιοδήποτε τρόπο! (άλλωστε έσπευσε να στηρίξει την κυβέρνηση και στήριξε την πρώτη συμφωνία που έφερε στη Βουλή,άκριτα και ανεύθυνα). Ο κύριος Θεοδωράκης διψά και προσπαθεί να “ξεδιψάσει” την ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΙΑ του, η οποία τον ώθησε να μεταπηδήσει από το χώρο της “Δημοσιογραφίας” στο χώρο της πολιτικής.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ των οριακών ποσοστών που του αποδίδονται για την είσοδό του στη Βουλή, με αρχηγό τη Φώφη Γεννηματά, ζητά την ψήφο του λαού για να γίνει η τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη (ζητά το ανέφικτο μήπως καταφέρει να συγκεντρώσει το απαραίτητο 3%). Μέχρι και την ύστατη στιγμή, το πάλαι άλλοτε Σοσιαλιστικό Κίνημα της Ελλάδας τριγυρνά από πόλη σε πόλη, σαν επαίτης, για μία ψήφο. Η συμβολή του στην καταστροφή αυτού του τόπου, τα τελευταία χρόνια, “σπρώχνει” και το ΠΑ.ΣΟ.Κ στη δίνη των συνεργασιών.

Τέλος οι ΑΝ.ΕΛ., επίσης νεοσύστατο κόμμα, δημιουργήθηκε με την έλευση του δευτέρου μνημονίου και κατέληξε, τρία χρόνια μετά, να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο που έφερε ο κυβερνητικός εταίρος (ΣΥ.ΡΙΖ.Α). Σήμερα,τα ποσοστά που συγκεντρώνουν, σύμφωνα πάντα με την ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑ των επισήμων δημοσκοπήσεων, τους θέλουν εκτός Βουλής, αφήνοντας μοναχό του το συγκυβερνήτη του σύγχρονου ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ που προσέκρουσε στο τρίτο μνημόνιο-ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ.

Συνεπώς κανείς από τους πέντε κομματικούς σχηματισμούς που ΕΝΑΓΚΑΛΙΖΟΝΤΑΙ το μνημόνιο δεν επιθυμεί την αυτοδυναμία και κατ’ επέκταση την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης. Δεν είναι σε θέση να παρουσιάσουν προεκλογικό πρόγραμμα (βλέπε πρόγραμμα ΣΥ.ΡΙΖ.Α πριν τις εκλογές του Γενάρη) επειδή απλούστατα δε διαθέτουν! Ως πρόγραμμα παρουσιάζουν τη δέσμευση για τήρηση του τελευταίου μνημονίου που υπέγραψαν. Δηλαδή επιδιώκουν την επανεκλογή τους, χωρίς την προοπτική ηγετικής θέσης, μόνο σαν “πολιτικοί τουρίστες”, υιοθετώντας ένα πρόγραμμα το οποίο απέρριψε η πλειοψηφία ενός ολόκληρου λαού! (αυτή είναι η αλήθεια)

Τα πέντε αυτά πολιτικά κόμματα δεν διαφέρουν σε τίποτε μεταξύ τους. Αν κάποιος επικαλεστεί ιδεολογικές διαφορές, τότε η υπερψήφιση του τελευταίου μνημονίου, του τρίτου, κρίνεται αρκετή για να παρακάμψει κάθε μία από αυτές και να τα ενώσει. “Αριστεροί” και δεξιοί, νέοι και παλαιοί, τώρα γίνονται ένα και ενώνουν τις δυνάμεις τους, ο καθένας για τα δικά του μικροπολιτικά συμφέροντα. Όλοι μια γροθιά, η ισχύς εν τη ενώσει, προκειμένου να προστατέψουν τη “ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ” τους.