Μετάφραση στα ελληνικά του άρθρου του Wolfgang Münchau στους Financial Times – μετάφραση από τον συνεργάτη του ithesis Νεκτάριο Μπίλλη, Κοινωνιολόγο.

Ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών μπορεί την Δευτέρα ν’ αναμένει μια ψυχρή υποδοχή, όπου θ’ αντιμετωπίσει τους ευρωπαίους συναδέλφους του σε μια άλλη “High Noon” Ευρωπαϊκή αναμέτρηση.

Η συμβουλή μου στον Γιάνη Βαρουφάκη θα ήταν ν’ αγνοήσει τα εξοργισμένα βλέμματα, τις έμμεσες απειλές και την σκληρή στάση. Είναι μέλος της πρώτης κυβέρνησης στην Ευρώπη με δημοκρατική εντολή που θα ορθώσει το ανάστημά της σε μία απολύτως δυσλειτουργική πολιτική -η οποία έχει αποδειχθεί οικονομικά αναλφάβητη και πολιτικά μη βιώσιμη. Η Ευρωζώνη για να επιβιώσει γεωγραφικά με την σημερινή μορφή της θα πρέπει αλλάξει αυτό το καθεστώς.

Βεβαίως, για την Ελλάδα είναι ριψοκίνδυνο το να σταθεί στο ύψος της πολιτικής ελίτ της ΕΕ. Οι συνέπειες μιας αποτυχημένης συμφωνίας πρέπει να είναι καλά κατανοητές. Η Ελλάδα θα μπορούσε να διακινδυνεύσει μια οικονομική κατάρρευση, και μαζί με αυτό μια αναγκαστική έξοδο από την ευρωζώνη.

Το θέμα της λήψη ενός νέου δανείου για την κάλυψη των οικονομικών αναγκών είναι υπό συζήτηση. Όμως, η διαφωνία δεν σχετίζεται πραγματικά με τα χρήματα. Θα χρειαστεί μόνο ένα ζευγάρι οικονομολόγων σε μια παμπ μ΄ ένα μολύβι για να κάνουν τις αθροίσεις.

Η διαμάχη έχει να κάνει με με το πακέτο της συμφωνίας. Οι Έλληνες θέλουν ένα απλό δάνειο-γέφυρα σε συνδυασμό με την αυτονόητη παραδοχή ότι τα προηγούμενα προγράμματα στήριξης έχουν αποτύχει. Οι άλλοι διαφωνούν.

Οι Γερμανοί υποστηρίζουν την λιτότητα για ιδεολογικούς λόγους. Οι Πορτογάλοι είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε συμφωνία για την Ελλάδα, καθώς αυτοί έχουν πάρει το φάρμακο της λιτότητας και δεν είναι στο στάδιο της εξέγερσης. Και οι Λιθουανοί λένε: Εμείς είμαστε φτωχότεροι από εσάς. Γιατί θα πρέπει να σας ξεμπλέξουμε; Και ούτω καθεξής.

Οπότε τι πρέπει να κάνει η Ελληνική κυβέρνηση; Θα πρέπει να επιμείνει στην θέση της και να μην δεχθεί το υπάρχον οικονομικό πρόγραμμα στήριξης. Κάνοντας αυτό δεν θα δεσμεύονται πλέον με αυτοκαταστροφικούς πολιτικούς στόχους, όπως η συμβατική απαίτηση να τρέξει ένα πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού της τάξης του 3% του ΑΕΠ.

Για μια χώρα με μαζική ανεργία, ένας τέτοιος στόχος είναι παράλογος. Βεβαίως, θα ήταν καλύτερα να σταματούσαν αυτές οι ανοησίες, ενώ η Ελλάδα παραμένει μέσα στην ευρωζώνη. Αλλά το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι ότι πρέπει να σταματήσει αυτή η πολιτική. Εάν αυτό δεν είναι εφικτό, η Αθήνα θα πρέπει να προετοιμάσει ένα Σχέδιο Β. Αυτό δεν σημαίνει κατ ‘ ανάγκη μια επίσημη έξοδο από την ευρωζώνη, η οποία θα ήταν από τις πιο επικίνδυνες επιλογές. Υπάρχουν εξυπνότερες επιλογές από το ν’ ακολουθήσει την πρώτη.

Η πιο συνετή επιλογή είναι η εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος – όχι απαραίτητα χαρτονομίσματος, περισσότερο ένα χρεόγραφο το οποίο θα εκδίδεται από την κυβέρνηση για ειδικούς σκοπούς. Αρκετοί οικονομολόγοι έχει σκεφτεί στο ίδιο μήκος κύματος. Ο Robert Parenteau, οικονομολόγος των ΗΠΑ, έχει προτείνει αυτό που αποκάλεσε “tax anticipation notes”.

Τα IOUs (I Owe You, δηλαδή Σου Χρωστάω) στηρίζονται στα μελλοντικά φορολογικά έσοδα. Τέτοια (IOUs) υπάρχουν σε κρατικό επίπεδο στην Αμερική. Ενεργούν ως πίστωση φόρου που επιτρέπει στις κυβερνήσεις να τρέξουν ένα δημοσιονομικό έλλειμμα μέχρις ότου ανακάμψει η οικονομία. Με ένα τέτοιο μέσο η Ελλάδα θα μπορούσε να εγκαταλείψει την λιτότητα, χωρίς να εγκαταλείψει το ευρώ.

Ο John Cochrane, συντηρητικός οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, επιθυμεί η Ελλάδα να τυπώσει IOUs. Θα είναι το ηλεκτρονικό χρήμα, όχι κατ΄ ανάγκη σε μετρητά και θα χρησιμοποιηθούν για να πληρωθούν συντάξεις και άλλες μεταβιβαστικές πληρωμές. Δηλαδή ένα μέσο ανταλλαγής.

Μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε για ν’ αγοράσετε τρόφιμα από το μπακάλικο ή για την ανακεφαλαιοποίηση τμημάτων του τραπεζικού σας συστήματος. Και αυτό δεν το λέει κανείς – ούτε σε φιλική παρέα- εάν αυτό το σύστημα εφαρμοστεί μπορείτε να παραλείψετε τους επίσημους Ευρωπαϊκούς πιστωτές. Τι μπορούν να κάνουν; Δεν μπορούν να σε βγάλουν έξω από την ευρωζώνη. Δεν έχουν τα νομικά μέσα να το πράξουν. Ούτε από την ΕΕ μπορούν να σε πετάξουν. Εξακολουθούν να χρειάζονται τη σύμφωνη γνώμη σας για την αλλαγή στις συνθήκες, ή οποιαδήποτε πολιτική που απαιτεί ομοφωνία, όπως η ανανέωση των κυρώσεων ενάντια στην Ρωσία.

Η πιο επικίνδυνη εναλλακτικά σκληρή λύση είναι της εξόδου – Grexit. Αυτή είναι μια επιλογή την οποία η Ελλάδα πρέπει να αποφύγει επειδή είναι εξαιρετικά διασπαστική. Αλλά η κλίμακα αυτής της καθίζησης, εξαρτάται από το πώς θα το διαχειριστεί η Ελλάδα.

Το GRexit θα ήταν δυνητικά πιο επικίνδυνο για την ίδια την ευρωζώνη γιατί θα μπορούσε να θεωρηθεί ως υπόδειγμα για τους άλλους, ιδιαίτερα εν τη απουσία ενός οικονομικού Αρμαγεδώνα στην Ελλάδα. Ωστόσο, ενώ δεν είναι επιθυμητό, το GRexit θα εξακολουθούσε να είναι προτιμότερο από το status quo. Το χειρότερο σενάριο για την Ελλάδα θα είναι η κυβέρνηση να υποχωρήσει πρώτη και ν’ αποδεχθεί την ήττα.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεγε μια συναινετική πολιτική, το μόνο πολιτικό κόμμα που θα εναντιωνόταν σε αυτές τις πολιτικές θα ήταν η Χρυσή Αυγή, ένα νεοναζιστικό κόμμα.

Η πρότασή μου για την ευρωζώνη στο σύνολο της θα ήταν να εγκαταλείψει τις αποτυχημένες πολιτικές των τελευταίων πέντε ετών και να προχωρήσει παρακάτω. Εάν αποδειχθεί πολιτικά αδύνατο, η δεύτερη καλύτερη επιλογή, τουλάχιστον για την Ελλάδα θα ήταν μια ημι-έξοδος με παράλληλο νόμισμα, προεπιλεγμένο μόνο σε επίσημους πιστωτές. Είτε έτσι, είτε αλλιώς αυτοί θα πρέπει να υψώσουν το ανάστημά τους, τη Δευτέρα.