Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης είδαμε ότι μειωνόταν εμφανώς η συμπάθεια του ελληνικού λαού προς τις Ένοπλες Δυνάμεις και μάλιστα αυτό το φαινόμενο γινόταν ολοένα εντονότερο με το πέρασμα των χρόνων.

Ως αιτίες αυτού του φαινομένου μπορούν να θεωρηθούν από τη μια τα βρώμικα παιχνίδια που παίχτηκαν στο επίπεδο ηγεσίας των ΕΔ, στο θέμα των εξοπλιστικών και διάφοροι άλλοι χειρισμοί και από την άλλη, η πίεση των κυβερνήσεων με μειώσεις των αποδοχών των στρατιωτικών. Εντέχνως οι στρατιωτικοί παρουσιάστηκαν από διάφορες κυβερνήσεις ως οι κακοί “δημόσιοι υπάλληλοι” με τους 13 μισθούς, αυτοί με τις περισσότερες άδειες κατ’ έτος. Αυτό ακριβώς το σημείο δημιούργησε και την τριβή μεταξύ ιδιωτικών υπαλλήλων και στρατιωτικών. Είναι εμφανές ότι συνειδητά κάποιοι έστρεφαν συνεχώς τους ιδιωτικούς υπαλλήλους εναντίον των Ενόπλων Δυνάμεων ως δήθεν προνομιούχους. Είναι όμως προνομιούχοι ;

Μήπως τελικά αυτό ήταν απλώς το γαϊτανάκι των πολιτικών ώστε να κατευνάζουν το λαό κάθε φορά που έκαναν πρώτα μειώσεις στις ΕΔ ενώ μετά ακολουθούσε ο υπόλοιπος ελληνικός λαός ; Είναι τελικά δημόσιος υπάλληλος ο στρατιωτικός του στρατού ξηράς, της αεροπορίας και του ναυτικού ; Είναι προνομιούχος ή όχι ; Ανήκει στους ευνοημένους ή είναι ο πιο ταλαιπωρημένος “δημόσιος υπάλληλος” ;

Τα συγκεκριμένα σώματα τη δεκαετία του ’90 είδαν τους μισθούς τους να αυξάνονται και αποτέλεσαν ελκυστικό επάγγελμα για πολλούς που μέχρι τότε το χλεύαζαν και αρνούνταν να το ακολουθήσουν. Είναι χαρακτηριστικό όμως ότι οι κυβερνήσεις ποτέ δεν άγγιξαν τους παχυλούς μισθούς των υπαλλήλων άλλων υπουργείων. Επιπλέον οι ΕΔ χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο ψηφοθηρίας για πολλούς πολιτικούς της προηγούμενης δεκαετίας, καθώς ήταν πολύ εύκολος ο διορισμός χιλιάδων στρατιωτικών επαγγελματιών οπλιτών από βουλευτές, την εποχή που μειώνονταν η θητεία και μεταλλασσόταν σε επαγγελματική η ταυτότητα των ΕΔ.

Πως ζει όμως ένας στρατιωτικός σήμερα; Αναρωτήθηκε κανείς ; Σίγουρα πολλοί θα προλάβουν να πουν πως οι μισοί Έλληνες ζουν στα όρια της φτώχειας και δεινοπαθούν. Θέλουμε όμως τους θεματοφύλακες της πατρίδας μας, των χιλιάδων χρόνων ιστορίας, των συνόρων μας να ζουν εξαθλιωμένα, χωρίς αξιοπρέπεια ;
Σήμερα οι άλλοτε σταθεροί υποστηρικτές των τοπικών κοινωνιών και οικονομιών των επαρχιών, των νήσων και του Έβρου, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά, αδυνατούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους ενώ αυτόματα υποβιβάζεται η ποιοτική τους θέση στις τοπικές κοινωνίες αλλά και συνολικά στον κοινωνικό ιστό. Έτσι όμως θέλουμε τον Έλληνα στρατιωτικό ; Χωρίς ψυχολογία και χωρίς φρόνημα ; Πάνω απο 9 μεταθέσεις για 35 χρόνια υπηρεσίας, τα μισά και ίσως παραπάνω χρόνια σε παραμεθορίους, ακριτικές περιοχές και άγονα νησιά, προσφορά ανεκτίμητη στις τοπικές κοινωνίες.

Η ζωή του στρατιωτικού είναι πολυσύνθετη, ας αφήσουμε όμως τις εξοντωτικές και δαπανηρές μεταθέσεις, οι οποίες φρενάρουν ταυτόχρονα και την κοινωνική εξέλιξη των στελεχών και των οικογενειών τους. Τα τέκνα των στρατιωτικών αλλάζουν συνεχώς φίλους και σχολεία, πολλές φορές έχουν να αντιμετωπίσουν ένα δυσπρόσιτο περιβάλλον και αναμφίβολα χάνουν πολλές ευκαιρίες για προσωπική εξέλιξη. Και βέβαια τεράστιες είναι οι δυσκολίες εύρεσης στέγης, οι υψηλές τιμές ενοικίου, οι υψηλές οικονομικές απαιτήσεις για τις σπουδές των παιδιών με αποτέλεσμα όλα αυτά να κάνουν πολύ δύσκολη τη διαβίωση της οικογένειας του στρατιωτικού. Ποια ελληνική οικογένεια όμως με μέσο μισθό που υφίσταται συνεχείς περικοπές μπορεί να επιβιώσει στη σημερινή κρίση ; Με απλές μαθηματικές πράξεις δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Έτσι ο στρατιωτικός γίνεται μέρα με τη μέρα μίζερος, εσωστρεφής, χάνει την υπερηφάνεια του και το φρόνημα του, ενώ συγχρόνως πρέπει να ανταπεξέλθει πλήρως σε ένα επάγγελμα που απαιτεί πειθαρχία, αντοχή στην πίεση, αποτελεσματικότητα και εργασιακές συνθήκες που δεν έχουν καμία σχέση με το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων, αφού οι στρατιωτικοί πρέπει να ανταποκριθούν σε 24ωρες συνεχείς υπηρεσίες και επιχειρησιακές ασκήσεις.
Το αποτέλεσμα είναι να εξελίσσεται σε επάγγελμα αποφευκτέο, οι παραιτήσεις των στελεχών έχουν αυξηθεί δραματικά, η ψυχολογία των ίδιων των στελεχών είναι στο ναδίρ ενω οι αυτοκτονίες τείνουν να αυξηθούν.

Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας προσπαθώντας να αντιμετωπίσει αυτές τις αντίξοες συνθήκες, τα τελευταία χρόνια, έχει δημιουργήσει περισσότερες κατοικίες στην παραμεθόριο ώστε να στεγάζονται με μικρό αντίτιμο οικογένειες και στελέχη των ΕΔ. Παράλληλα δημιουργήθηκαν περισσότερες θέσεις στους βρεφονηπιακούς σταθμούς του στρατού για την απορρόφηση μικρών παιδιών εργαζομένων γονέων ενώ γίνεται προσπάθεια να εξυπηρετούνται τα στελέχη με σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Όμως όλα αυτα είναι ημίμετρα, αν σκεφθούμε τις μεγάλες περικοπές του μισθού των στελεχών των ΕΔ, την περικοπή του επιδόματος παραμεθορίου, καθώς και ότι ο στρατιωτικός στο Καστελόριζο και στην Καβύλη του Έβρου παίρνει τα ίδια χρήματα με αυτόν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Οι ανάγκες γιγαντώνονται, έχει πέσει ραγδαία το ηθικό και τα περήφανα στελέχη των ΕΔ χάνουν το σθένος τους και την αυτοδιάθεση ετοιμότητας ενώ συγχρόνως οι καμπάνες πολέμου στην παγκόσμια κοινότητα ηχούν πια δυνατά μέρα με τη μέρα.

Το κράτος οφείλει να προστατέψει αυτούς τους πολίτες διότι φυλάνε Θερμοπύλες και θα πρέπει εν μέσω κρίσης να είναι ο πιο δυνατός πυλώνας που θα κρατήσει σθεναρά ψηλά το δημοκρατικό και εθνικό φρόνημα.
Τα επιμέρους προβλήματα στη ζωή ενος στρατιωτικού είναι πολλά, δεν απαριθμούνται εύκολα, θα πρέπει όμως η κοινωνία αλλά και η πολιτεία να ξεπεράσει τα κατάλοιπα προηγούμενων δεκαετιών και να αρχίσει να προσφέρει ως οργανωμένο κράτος αυτά που οφείλει.