Σε προηγούμενα άρθρα μου έγραψα για το δίκαιο του αγώνα των αγροτών, οι οποίοι βρίσκονται σε απόγνωση, καθώς η κυβέρνηση, εκτελώντας τις εντολές των αναλγήτων τοκογλύφων της διεθνούς οικονομίας, δείχνει αποφασισμένη να δώσει τη χαριστική βολή. Το σημερινό άρθρο αποτελεί ανοικτή επιστολή προς τους αγρότες.
Αγαπητοί αγρότες, γειά σας. Εισέρχομαι απ’ ευθείας στο θέμα. Το μείζον πρόβλημα είναι ότι και σας έχει εκμαυλίσει και σας το σύστημα, το οποίο υπηρετήσατε, όπως όλοι μας, κατά την περίοδο της πλαστής ευμάρειας. Τώρα πληρώνετε, όπως όλοι μας τις συνέπειες.

Βέβαια, θα ισχυριστείτε, όπως όλοι πράττουμε, ότι δεν γνωρίζατε, ότι εξαπατηθήκατε. Συμφωνώ απόλυτα, όμως αυτά δεν απαλλάσσουν πλήρως από τις ευθύνες τόσο εσάς, όσο και εμάς, που από σας προσδοκούμε τα απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Όλοι μας δεχθήκαμε με μεγάλη ευχαρίστηση το ψέμμα, που έντεχνα διακίνησαν για να μας εξαπατήσουν.

Αγρότες, με το πρώιμα ρυτιδωμένο πρόσωπο και τα ροζιασμένα χέρια, σας είχαμε κάποτε πρότυπο του άδολου ανθρώπου, του χαρωπού μέσα στις σκληρές συνθήκες εργασίας, του λιτοδίαιτου ωε γλίσχρα αμειβόμενου παρά την κοπιώδη εργασία. Υπήρξατε από τους πρώτους, που το σύστημα προγραμμάτισε να εκμαυλίσει, ώστε να σας ξεριζώσει από το χωράφι, που ποτίζατε με άφθονο ιδρώτα, και τα ζωντανά, την οσμή των οποίων φέρατε επάνω σας διαρκώς. Σας υποσχέθηκε μεγάλες απολαβές με μικρό κόπο. Σας πρόσφερε επιδοτήσεις άφθονες, κάνοντας τα στραβά μάτια, τότε που σε συνέργεια με δημόσιους υπαλλήλους, εγκάθετους των κομμάτων εξουσίας, το «ξεγελούσατε» ζητώντας κάτι παραπάνω από εκείνα που σας πρόσφεραν «γενναιόδωρα», διαθέτοντας μικρό μέρος από τα κλοπιμαία που συγκέντρωνε καταληστεύοντας τους λαούς του πλανήτη και, ασφαλώς, και σας. Και τότε μετακινηθήκατε ολοπρόθυμα από το «εμείς» στο «εγώ».

Σπαταλήσατε τα χρήματα για να ενισχύσετε τη βιομηχανική παραγωγή των ισχυρών αγοράζοντας τα προϊόντα τους. Από συναγωνιστικοί γίνατε ανταγωνιστικοί. Με την ολόθερμη συμπαράσταση των κομματικών εγκαθέτων διαλύσατε τους συνεταιρισμούς. Και ορμήσατε με ενθουσιασμό στο δρόμο που χάραξε το ολέθριο σύστημα. Σε δεκάδες μόνο στρέμματα αντιστοιχούσε πλέον και ένας γεωργικό ελκυστήρας μεγάλης ιπποδύναμης (όχι που θα με ξεπερνούσε ο γείτονας!). Ξεριζώθηκαν καλλιεργήσιμα πατροπαραδότως φυτά, για να επιδοθούν οι «μοντέρνοι» αγρότες σε νέες, δυναμικές, καλλιέργειες. Έχοντας εξασφαλισμένη τη διάθεση της παραγωγής, χάρη στις αποσύρσεις, απομακρυνθήκατε αρκετά από τον αγρό, αισθανόμενοι ικανοποίηση, καθώς εξαπατούσατε τους «κουτόφραγκους» καταγράφοντας πλασματικές ποσότητες. Βέβαια ο εκμαυλισμός διείσδυε σ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας.

Όταν, τη δεκαετία του 1990, μοιράζονταν φυσικοί χυμοί στα σχολεία, οι μαθητές «διασκέδαζαν» χύνοντας μεγάλες ποσότητες στους διαδρόμους, για να ζητήσουν στη συνέχεια από τους γονείς να αγοράσουν τους χυμούς, που συσκευάζουν οι πολυεθνικές!

ΟΙ απαιτήσεις των δυτικών αγορών ήσαν υψηλές και το «μικρόβιο» εισήλθε και στη νοοτροπία του Έλληνα καταναλωτή. Θέλει το προϊόν πρωτίστως εμφανίσιμο, δευτερευόντως, αν όχι τριτευόντως, θρεπτικό και γευστικό. Το σύστημα σας πρόσφερε και πάλι «διευκολύνσεις»! Έθεσε στη διάθεσή σας άφθονα χημικά λιπάσματα και ζιζανιοκτόνα. Με τα πρώτα καταστρέψατε τη γη, την ποτισμένη με τον ιδρώτα γενεών και γενεών. Τα εδάφη δηλητηριάστηκαν από τα νιτρικά άλατα. Με τα άλλα δηλητηριάζετε εν γνώσει σας εσάς τους ίδιους και εμάς τους καταναλωτές (Ασφαλώς και εν γνώσει μας).

Δεν θα λησμονήσω τη δημόσια εξομολόγηση αγρότη από την πεδιάδα της Θήβας, ο οποίος είχε υποστεί τις συνέπειες του εκμαυλισμού της συνείδησής του και έπασχε από καρκίνο σε τελικό στάδιο. Λέγεται ότι κάποιοι «εχέφρονες» αγρότες διατηρούν τμήμα του κήπου τους για παραγωγή προϊόντων αποκλειστικά προς δική τους χρήση. Σπεύδω να αποφύγω κάποια παρεξήγηση θέτοντας το ερώτημα: Και ποιος δεν έχει εκμαυλιστεί; Απαντώ: Δυστυχώς όλοι μας έχουμε υποκύψει στο λάγνο κυνήγι του κέρδους και τον εκμαυλιστικό καταναλωτισμό! Όμως σεις, αγρότες, το ξαναγράφω, ήσασταν έναν μικρό πρότυπο και με πονά πρωτίστως, επειδή πάψατε να είστε!

Ας κάνουμε ιστορική αναδρομή για να επισημάνουμε κάποια από εκείνα που χάθηκαν. Ανεπανόρθωτα; Όχι, και έχω ζωντανή την ελπίδα ότι θα αναγεννηθούμε! Το πατροπαράδοτο πνεύμα των Ελλήνων είναι το κοινοτικό. Κάποτε ήμασταν στο «εμείς». Με το πνεύμα αυτό διέπρεψαν οι συντεχνίες κατά την Τουρκοκρατία, τη φρικτή δουλεία. Η “Κοινή Συντροφία και Αδελφότητα των Αµπελακίων” αποτελεί πρότυπο συνεργασίας. Είχε όμως κάποια χαρακτηριστικά που σήμερα μας λείπουν. Πρωταρχικό ρόλο στην ανάπτυξη της συνεταιριστικής ιδέας στα Αµπελάκια διαδραµάτισε ο επίσκοπος Πλαταµώνα και Λυκοστοµίου ∆ιονύσιος, ο και συντάκτης του καταστατικού. Γι’ αυτό και οι συνεχείς αναφορές του κειμένου στο Ευαγγέλιο.

Τότε, υπό συνθήκες καταπίεσης είχαν έντονη την αίσθηση οι σκλαβωμένοι ότι ήσαν αδέλφια, ως τέκνα της Εκκλησίας. Ουδεμία σχέση με το ιδεολόγημα περί «αδελφότητας» της γαλλικής επανάστασης. Βέβαια τότε οι κληρικοί ήσαν ποιμένες, οι οποίοι «την ψυχήν αυτών έθετον υπέρ των προβάτων»! Γι’ αυτό και τα λογικά πρόβατα δεν έκαναν τίποτε δίχως την ευλογία της Εκκλησίας.

Τιμούσαν την αργία της Κυριακής και τις άλλες κατά τις μεγάλες γιορτές. Τ’ Άι Δημήτρη δεν πήγαιναν στα χωράφια. Και τις ημέρες που πήγαιναν άρχιζαν με προσευχή, συντομότατη και αυτοσχέδια βέβαια, στην αγραμματοσύνη τους. Από την Εκκλησία ζητούσαν να ευλογήσει τους κόπους τους. Κάθε ομάδα αγροτών είχε τον προστάτη άγιο. Και όταν ο καιρός στεκόταν εμπόδιο κατέφευγαν στη βοήθεια της Εκκλησίας με τη λιτανεία. Και στην Εκκλησία πρόσφεραν τις απαρχές των γεννημάτων τους. Και εκείνη τις ευλογούσε με την ευχή: «Ο πάντα τελεσφορήσας τω λόγω σου, Κύριε, και κελεύσας τη γη παντοδαπούς εκφύειν καρπούς εις απόλαυσιν και τροφήν ημετέραν, … αυτός, πανάγαθε Βασιλεύ, και τα σπέρματα ταύτα συν τοις διαφόροις καρποίς ευλόγησον και τους εξ αυτών μεταλαμβάνοντας πιστούς δούλους σου αγίασον∙ ότι εις δόξαν σην, Κύριε, και εις τιμήν και μνήμην του αγίου (τάδε) ταύτα προετέθησαν παρά των σων δούλων και εις μνημόσυνον των εν ευσεβεία και πίστει τελειωθέντων».

Σήμερα έχουμε καθιερώσει πλήθος γιορτών γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων ερήμην της Εκκλησίας. Αισθανόμαστε ισχυροί με τα μέσα που θέτει στη διάθεσή μας η επιστήμη. Γλεντούμε και τρώμε με πλησμονή, χωρίς αυτά να μας λείπουν καθημερινά. Και τώρα τί κάνουμε μπροστά στα αδιέξοδα που ορθώνονται ολόγυρά μας; Οι αγρότες μας διεκδικούν μια θέση στην αγορά κατά Κυριακή. Τί κι αν ο άγιος Κοσμάς για την επανακαθιέρωση της αργίας θυσίασε τη ζωή του; Εμείς ενισχύουμε το σύστημα που λυσσομανά κατά της αργίας και επέτυχε την με νόμο κατάργησή της! Καταπίπτουν ακόμη και στον κυνισμό οι αγρότες, όταν καταστρέφουν προϊόντα τους, κυρίως γάλα, που θα μπορούσαν να διαθέσουν στους έχοντες ανάγκες κατοίκους των πόλεων και να κερδίσουν τη συμπάθεια εκείνων, που εγωιστικά σκεπτόμενοι, δεν τους συμπαραστέκονται στον αγώνα τους.

Αγρότες, όχι εμπρός προς άλλους νεωτερισμούς, αλλά πίσω ολοταχώς προς τις παραδόσεις μας! Αγρότες επιστρέψτε στο «εμείς» και οργανωθείτε σε συνεταιρισμούς, ώστε να αντιπαλέψετε τους άρπαγες της διεθνούς οικονομικής ληστοκρατίας. Προσπάθεια κτηνοτρόφων της Θεσσαλίας πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους τους άλλους. Τώρα, που δεν έχετε τη δυνατότητα να ανανεώνετε τον «στόλο» των γεωργικών και άλλων μηχανημάτων είναι ευκαιρία να αναπτύξετε ξανά το πνεύμα φιλαδέλφειας: «Ο ένας για όλους και όλοι για τον ένα». Έτσι θα αντέξετε στη λυσσαλέα αντεπίθεση των απλήστων οικονομικά ισχυρών. Και βλέποντας εσάς εμείς θα παρακινηθούμε να σας μιμηθούμε.
Ας ξαναγίνετε και ας ξαναγίνουμε μικρά κοινωνικά πρότυπα.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»