Σε γνώρισα, όταν έψαχνα “να βρω την ψυχή μου” κι όταν σημαδεύτηκα “από την πρώτη γνώση της μοναξιάς”. Ήταν τότε που σαλεμένος άκουσα τα λόγια σου:“Τώρα πρέπει να μείνεις μόνος και να θυμηθείς και πλατανόφυλλα να φέρεις και να γράψεις”. Σ’ άκουγα βουβός κι ένοιωθα πως χάραζες “τις φλέβες μου”. Σε έβρισκα παντού και σ’ έβρισκα πάντα “στα βιβλία που δεν γράφτηκαν”. “Μες στην κλειστή μοναξια μου” μού τραγουδούσες για την “άνοιξη που θα χαμογελάσει”.

Κι όταν αναζητούσα τη θάλασσα για “να την προσκυνήσω” κι έβλεπα τα καλοκαίρια να περνούν “κάτω απ’ το παράθυρό μου”, με παρηγορούσες λέγοντας: “Κοιμήσου παληκάρι”, τα “θαλασσινά φεγγάρια” θα σε περιμένουν. Ύστερα άρχισα να στοβιλίζομαι “μέσα στους παραδείσιους κήπους του κρανίου μου” και πιάστηκα πάλι από σένα και “κράτησα τη ζωή μου”. Μού λεγες για κείνους “που τραβήξαν ψηλά, πολύ ψηλά” κι είναι “δύσκολο πια να χαμηλώσουν”, την ίδια ώρα που μου μιλούσες “για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών”. Άρχισα δειλά να ψηλαφώ μαζί σου “τον Ήλιο και τον Χρόνο“, τον “Έρωτα και το Θάνατο”. Έκατσα μαζί σου “απά στην πέτρα της σιωπής” εκεί που “ανάμεσα παραμονεύει δροσερός σκορπιός” και προσπάθησα να νοιώσω “το φως της Οικουμένης”. Κι όταν γέμισα από “Ρωμιοσύνη”, εσύ ήδη έκλαιγες γι’ αυτήν.

Αγωνιζόμουν για να σ’ ακολουθήσω κι εσύ μεταμορφωνόσουν σαν το “Διόνυσο”, αφού στο μεταξύ “σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος …”. Με τον καιρό έμαθα κάπως να διαβάζω τα σημάδια σου. Πάντα μού λεγες “τα πράγματα να δω απ’ την αρχή” κι ας ήξερες ότι “φοβάμαι πίσω να γυρίσω”. Μού μαθες πως είναι “σκληρή η αλήθεια σαν τ’ αλέτρι”.

Ναι, η Αλήθεια που βροντοφωνάζει η “σιωπηλή πομπή του πλήθους”. Η αλήθεια που κυνηγά τον τόπο μας και συναντά ξανα΄τον Ποιητή σ’ εκείνο το μικρό καφενείο “Ουράνιος Τόπος” στην απόμερη παραλία του Αμβρακικού στην Πρέβεζα, Όταν η Ρωμιοσύνη, “πληγωμένη, πικραμένη” κατανόησε ότι “όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως να ‘χω πεθάνει πριν από καιρούς”. Κι όταν ο Ποιητής αναφώνησε “Αλτ. Πυροβολώ το μέλλον”. Ναι Μίκη, Ποιητή μου: “Μεσ’ από τους στίχους μου ανασταίνω το μέλλον. Το χτές του ποιητή είναι το αύριο του κόσμου”. Δικαιοσύνη! Σ’ ευχαριστώ Μίκη!

Γράφηκε στις 29.VII.2015, την ημέρα των γενεθλίων του Μίκη Θεοδωράκη