Ε.Σ.Υ ή αλλιώς Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ένας θεσμός με μακρά ιστορία. Μία ιστορία που κανείς δεν ήταν σε θέση να προδικάσει την πορεία του κατά τη διαδικασία της δημιουργίας του καθώς και την κατάληξή του. Το 1982, ένα χρόνια μετά τις εκλογές του ’81 και την ανάληψη της εξουσίας από το τότε νεοσύστατο ΠΑ.ΣΟ.Κ, υπό την προεδρία του Α.Παπανδρέου, η κυβέρνηση, με Υπουργό Υγείας το Γεώργιο Γεννηματά, προχώρησε σε μία καθοριστική, για τα χρονικά δεδομένα της εποχής, καινοτομία στον τομέα της Δημόσιας Υγείας, τη ”γέννηση” ενός ενιαίου συστήματος Υγείας. Μοναδικός στόχος του συστήματος αυτού ήταν η ιατροφαρμακευτική και νοσηλευτική πείθαλψη, μέσω ΔΩΡΕΑΝ παροχής υπηρεσιών. Η πρωτοβουλία αυτή ενέπνευσε κλίμα ασφάλειας και εφησυχασμού στους πολίτες της χώρας.

Σήμερα ,τριάντα τρία χρόνια μετά τη θεσμοθέτηση του Ε.Σ.Υ, η πραγματικότητα διαψεύδει κατηγορηματικά κάθε δέσμευση των προηγούμενων και των πρόσφατων κυβερνήσεων για τήρηση του μεγαλόπνοου σχεδίου που αφορούσε τη Δημόσια Υγεία και το κλίμα εμπιστοσύνης έχει μετατραπεί σε κλίμα ΑΝΑΦΑΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ. Η ”ΔΗΜΟΣΙΑ” Υγεία που συχνά κατοικεί στα χείλη κάθε επερχόμενης και απελθούσας κυβέρνησης, μόνο δημόσια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Απ’όπου και αν ”καταπιαστεί” το ζήτημα αυτό, μόνο ΝΤΡΟΠΗ και ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ μπορεί να προξενήσει.

Μέρος 1ο: ΥΠΟΔΟΜΕΣ
Τα ”απαρχαιωμένα” κτήρια που στεγάζουν και περιθάλπτουν ασθενείς, συστήνουν σκηνικό ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ που δεν αρμόζει σ’ ένα, κατά τα άλλα, σύγχρονο και ευρωπαΪκό κράτος, όπως η Ελλάδα. Δεν είναι τόσο η ”ηλικία” των κτηρίων που δημιουργεί συναισθήματα ΑΠΕΧΘΕΙΑΣ, όσο η ανικανότητα του κράτους να τα συντηρήσει και να τα εκσυγχρονίσει, προκειμένου να είναι σε θέση να παρέχουν ανά πάσα ώρα και στιγμή μία ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ανάρρωση στους ασθενείς. Πολλά από τα κτήρια-ΕΡΕΙΠΙΑ που τολμούν να ονομάζουν νοσοκομεία οι δημόσιοι φορείς, τελούν υπό ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ. Δεν έχουν κριθεί ακόμη ακατάλληλα καθώς δεν υπάρχει κανένας έλεγχος από το αρμόδιο τμήμα της Πολεοδομίας του κράτους!

Μέρος 2ο: ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ
Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει. Ο τομέας της Δημόσιας Υγείας έχει ταυτίσει το όνομά του με τις ελλείψεις παντός τύπου. Από ελλείψεις σε είδη πρώτων βοηθειών (π.χ χειρουργικές γάζες), αναγκαίων και απαραίτητων κέντρων Υγείας στις παραμεθόριες περιοχές, της ηπειρωτικής Ελλάδας μέχρι τις άκρες των ”άγονων” γραμμών στα ακριτικά νησιά, μέχρι τη στελέχωση έμψυχου δυναμικού! Κάποτε έρευνες μιλούσαν για αναγκαία προσχώρηση στη Δημόσια Υγεία μόλις 35.000 ιατρών, ενώ η χώρα διέθετε 70.000. Σήμερα το Ε.Σ.Υ παρουσιάζει τεράστια κενά σε γιατρούς κάθε ειδικότητας, νοσηλευτές, ακόμη και τραυματιοφορείς! Πώς είναι δυνατό ένα κράτος που ανήκει, στο δυτικό πολιτισμό, όπως πολλοί δηλώνουν, να μη διαθέτει ούτε τα βασικά,τα στοιχειώδη ”εργαλεία” για να οργανώσει το εθνικό του σύστημα Υγείας; Δεν επιτρέπονται, δεν διανοούνται τέτοιες ελλείψεις σε βασικούς τομείς ενός κράτους, γεγονός που το καθιστά ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ!

Μέρος 3ο: ΕΠΙΟΡΚΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ
Όλοι σεβόμαστε το κοινωνικό έργο που επιτελεί το ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ του ιατρού, όσοι εξ’ αυτών το ασκούν σαν λειτούργημα και ΟΧΙ σαν ένα ακόμη επικερδές επάγγελμα με ετήσιες απολαβές που τείνουν να συγκριθούν με εκείνες εφοπλιστών και ”μεγαλοεργοσταστιαρχών”. Οι καταγγελίες για χρηματισμό γιατρών (τα γνωστά σε όλους μας ”φακελάκια”) που ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ τον πόνο και την αγωνία των αρρώστων είναι εκατοντάδες. Ο απροκάλυπτος εκβιασμός που υφίστανται τόσο εκείνοι (οι ασθενείς), όσο και οι συγγενείς τους με αντικείμενο την ίδια τους τη ζωή , ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ, μονάχα ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΣ και ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΣ μπορεί να κριθεί! Όμως ανάλογη με την πράξη αυτή είναι και η αντιμετώπιση από τις αρμόδιες αρχές. Πληθώρα περιπτώσεων θέλουν τους επίορκους γιατρούς, επίορκοι γιατί κατεπάτησαν τον όρκο του Ιπποκράτη με τόση ευκολία, κατά τον οποίον ορκίστηκαν πως θα υπηρετούν την ανθρώπινη ζωή αιωνίως, να παραμένουν στις θέσεις τους ενώ έχει εξακριβωθεί το αδίκημα τους. Το κράτος προφανώς τους ”ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΙ” για την πράξη τους και τους δίνει τη δυνατότητα να συνεχίσουν να πλουτίζουν εις βάρος της ανθρώπινης ζωής! Δεν είναι σαφές ποιός κρίνεται μεγαλύτερος ένοχος σ’αυτήν την υπόθεση: Οι επίοκροι γιατροί που στην προσπάθειά τους να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, παίζουν την ανθρώπινη ζωή κορώνα-γράμματα ή το κράτος που αντί να τους εκτοπίσει και να τους παύσει από τα καθήκοντά του για πάντα,τους αφήνει στις θέσεις τους;
(Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να παραγνωρίσουμε το έργο των ιατρών εκείνων που δίνουν καθημερινό αγώνα και μάχη αλλά και των ειδικευομένων νέων γιατρών που σηκώνουν μεγάλο βάρος στις πλάτες τους).

Τα τρία παραπάνω επιμέρους σημεία περιγράφουν επ’ ακριβώς την πραγματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Ε.Σ.Υ. Μία κατάσταση κατά την οποία ο μέσος πολίτης εστιάζεται ως το μοναδικό θύμα, μία κατάσταση που συγκαλύπτει μια οργανωμένη ΚΛΟΠΗ. Ναι! Δεν πρόκειται για κάποιο σφάλμα του δαίμονος του τυπογραφείου, αλλά η λέξη που αναγράφεται είναι ΚΛΟΠΗ. Πιο συγκεκριμένα, κάθε μήνα ένα ποσό χρημάτων παρακρατείται από το κράτος για να προσφέρει στον καθένα πολίτη, ξεχωριστά, ιατροφαρμακευτική και νοσηλευτική περίθαλψη. Αντί γι’αυτό,το κράτος ενώ λαμβάνει τακτικότατα τα χρήματα από τον κάθε Έλληνα, εντούτις δεν του παρέχει τις ανάλογες ιατρικές υπηρεσίες, υπηρεσίες για τα οποία ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ και είναι καθήκον του να το πράττει!
Αποτέλεσμα αυτού είναι ο ασθενής να καταφεύγει στον ιδιωτικό τομέα Υγείας για να λάβει μία σωστή περίθαλψη, κάτι για το οποίο ενώ δίνει από το υστέρημά του (έτσι αποκαλείται πια ο μισθός) στο κράτος,τελικώς δε λαμβάνει. Όταν σ’αυτήν τη χώρα γίνει αντιληπτό πως ένα κράτος, εκτός από απαιτήσεις, έχει και ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ απέναντι στους πολίτες του, τότε το ΘΕΜΕΙΩΔΕΣ δικαίωμα στη Δημόσια Υγεία, από ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ που αποτελεί τώρα ,ίσως γίνει ΔΕΔΟΜΕΝΟ!