28 Οκτωβρίου 1940 . Μια ιστορική εθνική επέτειος που, κάθε χρόνο, γιορτάζεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε αρχίσει από το 1939, με τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία.

Στις 10 Ιουνίου η Ιταλία εισέρχεται στον πόλεμο και τον Αύγουστο του 1940 θα προκαλέσει τη χώρα μας με τον τορπιλισμό στην Τήνο του ευδρόμου ”Ελλη”, ανήμερα της μεγάλης γιορτής της Παναγίας. Είναι ο προάγγελος της ιταλικής επίθεσης στην Ελλάδα που προετοιμάζεται με κάθε μυστικότητα, πριν αυτή εκδηλωθεί στις 28 Οκτωβρίου του 1940.

Ήταν περίπου 3 το πρωί, όταν ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα Εμμανουέλε Γκράτσι χτύπησε την πόρτα της οικείας του Έλληνα πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά. Ο Γκράτσι επέδωσε στο Μεταξά τελεσίγραφο της ιταλικής κυβέρνησης με το οποίο ζητούνταν να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από το ελληνικό έδαφος. “Alors, c’est la guerre” (αυτό σημαίνει πόλεμο) αποκρίθηκε ο Μεταξάς και λίγες ώρες αργότερα οι ιταλικές δυνάμεις άρχισαν τις επιθέσεις.

Διάγγελμα Ιωάννη Μεταξά προς τον ελληνικό λαό

“Η στιγμὴ ἐπέστη ποὺ θὰ ἀγωνισθῶμεν διὰ τὴν ἀνεξαρτησίαν τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἀκεραιότητα καὶ τὴν τιμήν της.
Μολονότι ἐπεδείξαμεν τὴν πλέον αὐστηρᾶν οὐδετερότητα καὶ ἴσην, πρὸς ὅλους, ἡ Ἰταλία μὴ ἀναγνωρίζουσα εἰς ἠμας τὸ δικαίωμα νὰ ζῶμεν ὡς ἐλεύθεροι Ἕλληνές μου ἐζήτησεν σήμερον τὴν 3ην πρωινὴν ὥραν, τὴν παράδοσιν τμημάτων τοῦ ἐθνικοῦ ἐδάφους κατὰ τὴν ἰδίαν αὐτῆς βούλησιν ὅτι πρὸς κατάληψιν αὐτῶν ἡ κίνησις τῶν στρατευμάτων της. θὰ ἤρχιζε τὴν 6ην πρωινήν. Ἀπήντησα εἰς τὸν Ἰταλὸν Πρέσβυν ὅτι θεωρῶ καὶ τὸ αἴτημα αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ καὶ τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον γίνεται τοῦτο ὡς κήρυξιν πολέμου τῆς Ἰταλίας κατὰ τῆς Ἑλλάδος.
Ἕλληνες, τώρα θὰ ἀποδείξωμεν ἐὰν εἴμεθα ἄξιοι τῶν προγόνων μας καὶ τῆς ἐλευθερίας, τὴν ὁποίαν μᾶς ἐξησφάλισαν οἱ προπάτορές μας. Ὅλον τὸ Ἔθνος ἂς ἐγερθῆ σύσσωμον, ἀγωνισθῆτε διὰ τὴν Πατρίδα, τὰς γυναίκας, τὰ παιδιά σας, καὶ τὰ ἱερᾶς μας παραδόσεις.
Νῦν ὑπὲρ πάντων ὁ ἀγὼν
Ὁ Πρόεδρος τῆς Κυβερνήσεως
Ἰωάννης Μεταξὰς”

Tο ΟΧΙ το είπε ο Ιωάννης Μεταξάς εκφράζοντας όλο το έθνος. Ο Ελληνικός λαός με την σειρά του, έδωσε με το αίμα του πνοή σε αυτό το ΟΧΙ στην Πίνδο και στα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Χωρίς τον Μεταξά όμως η ιστορία θα είχε άλλη τροπή.

Ας συγκρίνουμε το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά με το «η Κύπρος είναι μακριά», και το «ευχαριστώ τους Αμερικανούς», για να έχουμε ένα μέτρο συγκρίσεως στο θέμα της ηγεσίας. Δεν μπορούμε να λέμε σήμερα ότι τιμάμε την 28η Οκτωβρίου και να μην τιμάμε τους ανθρώπους που την δημιούργησαν.

Ο Ιωάννης Μεταξάς πιστός στο δόγμα της ουδετερότητας κρατούσε την Ελλάδα στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων, ωστόσο είχε ενημερωθεί πως οι Ιταλοί είχαν αποφασίσει από τις 15 Οκτωβρίου να θέσουν σε ισχύ την επιχείρηση “Emergenza G”, η οποία στόχευε στα ελληνικά εδάφη.

Λίγες ώρες πριν λήξει το τελεσίγραφο στο Μεταξά, οι πρώτες ιταλικές δυνάμεις άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις στα βουνά της Πίνδου, ενώ συνολικά 105.000 Ιταλοί στρατιώτες στάθμευαν στην Αλβανία, έτοιμοι να εμπλακούν. Ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου οι περίφημες ταξιαρχίες με τα ονόματα ιταλικών πόλεων (Βενέτσια, Φεράρα, Σιένα, Πάρμα), η 131η Μεραρχία Τεθωρακισμένων αλλά και οι 3η Μεραρχία Αλπινιστών άρχισαν να προετοιμάζονται. Οι πρώτοι στρατιώτες κατέλαβαν τις Φιλιάτες και την Κόνιτσα, σε μία προσπάθεια να αποκόψουν την Ήπειρο από τη Θεσσαλία.
Οι κύριες ελληνικές δυνάμεις στην περιοχή όπου εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεση, αριθμούσαν συνολικά περίπου 35.000 άνδρες και ήταν:

Στην Ήπειρο η VIIIη Μεραρχία Πεζικού, υπό τον υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, είχε προεπιστρατευθεί και ενισχυθεί με το στρατηγείο της III Ταξιαρχίας, υπό τον Συνταγματάρχη Δημήτριο Γιατζή και με μερικές ακόμη μονάδες πεζικού και πυροβολικού. Συνολικά διέθετε 4 διοικήσεις συνταγμάτων Πεζικού, 15 τάγματα Πεζικου, 16 πυροβολαρχίες, 5 ουλαμούς Πυροβολικού Συνοδείας, 2 τάγματα Πολυβόλων Κινήσεως, 1 πολυβολαρχία Βαρέων Πολυβόλων και 1 μεραρχιακή μονάδα Αναγνωρίσεως. Επιπλέον το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων της III Μεραρχίας είχε επιστρατευθεί και στις 27 Οκτωβρίου κινούταν προς την Ήπειρο.

Στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας το Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ), υπό τον αντιστράτηγο Ιωάννη Πιτσίκα, που σε αυτό υπάγονταν

– Το Β΄ Σώμα Στρατού, υπό τον αντιστράτηγο Δημήτριο Παπαδόπουλο, που αποτελούνταν από τις I (υποστράτηγος Δημήτριος Βραχνός) και IX (υποστράτηγος Χρήστος Ζυγούρης) Μεραρχίες Πεζικού, την V Ταξιαρχία Πεζικού και το ΙΧα Συνοριακό Τομέα.

– Το Γ΄ Σώμα Στρατού, υπό τον αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου, που αποτελούνταν από τις X (υποστράτηγος Χρήστος Κίτσος) και XI (συνταγματάρχης ΠΒ Γεώργιος Κώτσαλος) Μεραρχίες Πεζικού, την IV Ταξιαρχία Πεζικού και τους IX, X και XI Συνοριακοί Τομείς.

Το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων τις X Μεραρχίας ήταν στην Βέροια, στην Έδεσσα και τα Γιαννιτσά, ενώ της XI Μεραρχίας στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Την παραμονή της ιταλικής επίθεσης το ΤΣΔΜ ανέπτυξε στα αλβανικά σύνορα 22 τάγματα πεζικού και 22 και 1/2 πυροβολαρχίες.

Στην περιοχή της Πίνδου, ανάμεσα στο ΤΣΔΜ και την VIII Μεραρχία, το «Απόσπασμα Πίνδου», υπό τον συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη, που διέθετε το 51ο Σύνταγμα Πεζικού (2 τάγματα),μια ορειβατική πυροβολαρχία των 75 χιλ., έναν ουλαμό Πυροβολικού Συνοδείας των 65 χιλ. και έναν ουλαμό ιππικού.

Ήταν 3 Νοεμβρίου όταν οι πρώτες ενισχύσεις έφτασαν με την Ι Μεραρχία Πεζικού της V Ταξιαρχία Πεζικού και η Μεραρχία Ιππικού ανέλαβαν το δύσκολο έργο να ανακόψουν την ιταλική επέλαση. Από εκείνη τη στιγμή, ο πόλεμος πήρε νέα τροπή. Οι ελληνικές δυνάμεις ξεκίνησαν να αποκρούουν τις επιθέσεις και στις 10 Νοεμβρίου ανάγκασαν τους Ιταλούς αλπινιστές να υποχωρήσουν.

Η συνέχεια ήταν διθυραμβική. Ο ελληνικός Στρατός πέταξε έξω από τη χώρα τους Ιταλούς κατακτητές και άρχισε να επελαύνει στο έδαφος της Βόρειας Ηπείρου. Κορυτσά (22/11), Πόγραδετς (30/11), Πρεμετή (3/12), Άγιοι Σαράντα (6/12), Αργυρόκαστρο (8/12), Χειμάρα (22/12) και Κλεισούρα (10/1/1941) ολοκλήρωσαν μία σειρά επιτυχιών κόντρα στους απελπισμένους Ιταλούς στρατιώτες του εξοργισμένου Μουσολίνι. Συνολικά 27 ετοιμοπόλεμες ιταλικές Μεραρχίες ηττήθηκαν από 16 απροετοίμαστες ελληνικές, οι οποίες αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν 60 χιλιόμετρα μέσα σε αλβανικό έδαφος. Η εξέλιξη αυτή δημιούργησε ρήγμα στις σχέσεις Ιταλίας – Γερμανίας, αναγκάζοντας τον Αδόλφο Χίτλερ να δίνει στις 15/12 εντολή προς τις ναζιστικές δυνάμεις για επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Το γεγονός αυτό ήταν καθοριστικό για την τελική έκβαση του πολέμου, μιας και καθυστέρησε τη γερμανική επίθεση προς τη Σοβιετική Ένωση, αναγκάζοντας τον Χίτλερ να υποστεί σφοδρή ήττα στις παγωμένες ρωσικές στέπες.

Ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση, και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος…, ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως.».

Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.

H “Τιτανομαχία του Υψώματος 731”

Μία από αυτές τις λαμπρές σελίδες είναι και η “Τιτανομαχία του Υψώματος 731”, κατά την οποία οι Τρικαλινοί και Καρδιτσιώτες μαχητές του 5ου Συντάγματος Πεζικού Τρικάλων απέκρουσαν την σφοδρή Εαρινή Ιταλική Επίθεση (9-13 Μαρτίου 1941) και ταπείνωσαν τον Μουσολίνι, που παρακολουθούσε από κοντά την πολυήμερη μάχη. “Δυστυχώς, αυτή η μάχη δεν έχει αξιολογηθεί ακόμα όπως θα έπρεπε, και η επίσημη Πολιτεία μέχρι σήμερα δεν την έχει προβάλει με αποτέλεσμα όλοι σχεδόν να την αγνοούμε” λέει ο κ. Νημάς.

Τι έγινε στο Ύψωμα 731; Σύμφωνα με τον κ. Νημά, οι Έλληνες, από τον χειμώνα, κατείχαν το ύψωμα αυτό που δέσποζε στα στενά της Κλεισούρας και έφραζε τον δρόμο των Ιταλών για την Ελλάδα. Ο Μουσολίνι, που ήθελε να νικήσει χωρίς τη βοήθεια των Γερμανών, επί έναν μήνα ετοίμαζε μια φοβερή επίθεση εναντίον των Ελλήνων. Είναι η γνωστή Εαρινή Επίθεση, η οποία άρχισε στις 6 το πρωί της 9ης Μαρτίου 1941 και το κύριο βάρος της εκδηλώθηκε στο Ύψωμα 731 και τα διπλανά 717 και Μπρέγκου Ράπιτ, τα οποία υπεράσπιζε κυρίως το 5ο Σύνταγμα Πεζικού Τρικάλων.

Ξαφνικά, όπως αναφέρει ο κ. Νημάς, όλος ο τομέας της Ι Μεραρχίας συγκλονίστηκε από ορυμαγδό εκρήξεων βλημάτων πυροβολικού παντός διαμετρήματος και βαρέων όλμων. Τετρακόσια κανόνια έβαλαν επί 2,5 ώρες στο κεντρικό μέτωπο. Πάνω στις ελληνικές θέσεις έπεσαν κάπου 100.000 βλήματα. Με το ξημέρωμα προστέθηκαν και 190 βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Το έδαφος ανασκάφτηκε και όλα τα δέντρα του υψώματος κατακόπηκαν. Στις 9 ακριβώς, ο διοικητής του ΙΙ/5 τάγματος Δημήτριος Κασλάς εξέδωσε προς τους διοικητές των λόχων του της εξής διαταγή:
“Επί των κατεχομένων θέσεων θα αμυνθώμεν μέχρι εσχάτων. Ουδείς θα κινηθή προς τα οπίσω. Εμψυχώσατε άνδρας σας και τονώσατε το ηθικόν των. Προμηνύεται λυσσώδης επίθεσις του εχθρού, η οποία όπως δήποτε θα αποκρουσθή και θα συντριβή. Τηρήσατέ με ενήμερον τακτικής καταστάσεως. Επαναλαμβάνω, τότε μόνον θα διέλθη ο εχθρός εκ της τοποθεσίας μας, όταν αποθάνωμεν άπαντες επί των θέσεών μας”.

Και πράγματι, την ίδια στιγμή -συνεχίζει ο ερευνητής- άρχισε η κανονική επίθεση του Ιταλικού Πεζικού κατά του υψώματος, με τη βεβαιότητα ότι πάνω σ’ αυτό δεν έμεινε ψυχή. Γελάστηκαν, όμως, οικτρά. Με την άρση των ιταλικών πυρών πυροβολικού, τους επιτιθέμενους Ιταλούς περιέβαλε το Ελληνικό Πυροβολικό και τους αποδεκάτισε.

Όμως, παρά τις μεγάλες απώλειες, οι Ιταλοί διέρχονται τον φραγμό και προχωρούν. Και τότε έγινε κάτι το συγκλονιστικό. Μέσα από τα χώματα, τις πέτρες, τα διαλυμένα συρματοπλέγματα, τους ξεκοιλιασμένους γαιόσακους, αναδεύτηκαν ανθρώπινα όντα. Ήταν οι Τρικαλινοί υπερασπιστές του υψώματος, οι οποίοι, όσοι επέζησαν από τον ανηλεή βομβαρδισμό -εξηγεί ο κ. Νημάς- ανασηκώθηκαν, έσφιξαν το όπλο, σημάδεψαν και έριξαν στο ψαχνό.

“Τα ελληνικά πολυβόλα γάζωσαν τις πλαγιές. Οι Ιταλοί αιφνιδιάστηκαν και καθηλώθηκαν. Τότε οι Έλληνες βγήκαν απ’ τα χαρακώματα και με εφ’ όπλου λόγχη και την κραυγή «αέρα» αντεπιτέθηκαν και καταδίωξαν τον εχθρό προκαλώντας του πολλές απώλειες. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε άλλες δυο φορές την ίδια ημέρα και 4-5 φορές ημερησίως για δυο εβδομάδες με νικητές πάντα τους Έλληνες. Ως τις 13 Μαρτίου το Ύψωμα 731 υπεράσπιζαν οι Τρικαλινοί. Μετά αντικαταστάθηκαν από το 19ο Σ.Π. Σερρών, το οποίο έδειξε τον ίδιο ηρωισμό και κράτησε απόρθητα τα στενά. Ο Μουσολίνι ταπεινωμένος γύρισε στην Ιταλία. Το τίμημα όμως ήταν βαρύ για το 5ο Σύνταγμα: Αξιωματικοί: νεκροί 6, τραυματίες 8, εξαφανισθέντες 1. Οπλίτες: νεκροί 119, τραυματίες 425, εξαφανισθέντες 27. Συνολικά στον Πόλεμο του 1940-41 οι Τρικαλινοί αξιωματικοί και οπλίτες νεκροί είναι περίπου 450 και λίγο περισσότεροι οι Καρδιτσιώτες” σημειώνει ο ερευνητής.

Μαρτυρίες πολεμιστών

Ωραίες ημέρες, «γκραντιόζικες» ημέρες

Ήταν ωραίες ημέρες, «γκραντιόζικες» ημέρες. Δέν θά ξεχάσω τό πώς ένοιωσα, ούτε μπορώ νά ξανανοιώσω έτσι, όταν περάσαμε τά σύνορα καί μπήκαμε στήν Αλβανία. Σπουδαίο πράγμα! Τήν χαρά πού νοιώθεις, τό νά μεγαλώνης τήν πατρίδα σου. Μεγάλο πράγμα! Δέν εκφράζεται. Καί όταν συμβαίνη τά καινούργια εδάφη νά είναι ελληνικά καί οι πληθυσμοί Έλληνες, τί άλλο θέλεις …

Υπάρχει γιά τόν άνδρα μεγαλύτερη χαρά από τό νά μεγαλώνη τήν πατρίδα του;

Προφορική μαρτυρία Αλέκου Βερνίκου

(«Μαρτυρίες ’40-’41» τών Κ. Χ’’Πατέρα & Μ. Φαφαλιού)

(σελ 81)

Η μάχη τής Πίνδου

Ο Γράμμος καί ο Σμόλικας, πού τινάζουν τίς κορυφές τους στά σύγνεφα 2520 έως 2636 μέτρα ύψους – δυό βουνά, γεμάτα τεράστιες σπαθιές τιτάνων, γκρεμούς, αβύσσους, βαθύτατες, δασωμένες χαράδρες, αντάρες, καί όπου σκαρφαλώνουν, μέ στροφές ιλίγγου, φοβερές γιδόστρατες.

Εκεί πάνω, μεταξύ ουρανού καί γής, αντιπροσώπευσαν τόν αγώνα τής ανθρωπότητας γιά τήν λευτεριά καί όλες τίς ελπίδες της, οκτώ Ελληνικοί λόχοι, μέ κουρελιασμένες στολές, σκισμένες αρβύλες (βλέπε αναφορές τού Διοικητή αποσπάσματος Πίνδου), μ’ ελάχιστα πυρομαχικά, μέ λίγη γαλέτα καί ψωμοτύρι στό σακκίδιο, αλλά γεμάτοι ψυχή. Οχτώ λόχοι, μέ τήν σκληρότατη εντολή νά επιτελέσουν άθλο απίθανο: Νά κάμουν απαραβίαστο ένα έδαφος 70 χιλιομέτρων μάκρους καί 10 έως 15 βάθους! …

Όταν λέμε εποποιία τής Πίνδου, τίς πρώτες ημέρες, στίς πρώτες κρούσεις, εννοούμε Δαβάκη. Τ’ όνομά του, η μορφή του, τά έξαλλα μάτια του, η θεία του τρέλλα, έρχονται αμέσως στόν νού μας. Η έδρα τού ξακουστού αποσπάσματός του, τό Επταχώρι, θά μείνει αθάνατο στήν Ελληνική, αλλά καί στήν παγκόσμιον ιστορία. Από τό ταπεινό σπιτάκι ενός μπακάλη τού χωριού αυτού, πού ήταν η κατοικία του, φτερούγισε πρός τόν απελπισμένο κόσμο η εκπληκτική νίκη τής Λευτεριάς, εναντίον τής βίας καί τής τυραννίας πού φοβέριζε τήν ανθρωπότητα.

Σπύρος Μελάς

«Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ 40»

(«Μαρτυρίες ’40-’41» τών Κ. Χ’’Πατέρα & Μ. Φαφαλιού)

(σελ 81)
Οι δηλώσεις των ξένων για το Έπος του 1940
Κάρολος ντέ Γκώλ

“Αδυνατώ νά δώσω τό δέον εύρος τής ευγνωμοσύνης πού αισθάνομαι γιά τήν ηρωική αντίσταση τού Λαού καί τών ηγετών τής Ελλάδος.”

(Από ομιλία του στό Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά τήν λήξη τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.)

Ουίστον Τσώρτσιλ

“Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οί Ελληνες πολεμούν σάν ήρωες. Τώρα θά λέμε: Οί ήρωες πολεμούν σάν Έλληνες.”

Ιωσήφ Σταλιν

“Λυπάμαι διότι γηράσκω καί δέν θά ζήσω επί μακρόν διά νά ευγνωμονώ τόν Ελληνικόν Λαόν, τού οποίου ή αντίστασις έκρινε τόν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον.”

Φραγκλίνος Ρούσβελτ

“Εις τήν Ελλάδα παρασχέθη τήν 28ην Οκτωβρίου 1940 χρόνος τριών ωρών διά ν’ αποφασίσει πόλεμον ή ειρήνην, αλλά καί τριών ημερών ή τριών εβδομάδων ή και τριών ετών προθεσμία νά παρείχετο, ή απάντησις θά ήτο ή ίδια.”

“Οί Έλληνες εδίδαξαν δία μέσου τών αιώνων τήν αξιοπρέπειαν. Οταν όλος ό κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ό Ελληνικός λαός ετόλμησε νά αμφισβητήσει τό αήττητον τού γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας τό υπερήφανον πνεύμα τής ελευθερίας.”

(Από ραδιοφωνικό λόγο πού εξεφώνησε στίς 10/6/1943.)
28η Οκτωβρίου: Μία ημέρα, που γράφτηκε στην ιστορία για το ηρωικό «ΟΧΙ» της Ελλάδας στον Μουσολίνι. Μία ημέρα, που άραγε η νεολαία γνωρίζει τον πραγματικό λόγο που την εορτάζουμε;

Ουσιαστικά, την 28η Οκτωβρίου η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία λήξης του πολέμου.

Την 28η Οκτωβρίου του 40, με ιταμό τελεσίγραφο ο Μουσολίνι, ζητούσε διαβατήριο για την αθανασία. Ζητούσε παράδοση της αιώνιας Ελλάδας, χωρίς όρους.

Η ελληνική εποποιία του 1940-41, που άρχισε με τις φοβερές μάχες στην Ήπειρο, συνεχίσθηκε με τον άνισο αμυντικό αγώνα στα Οχυρά Μεταξά και τερματίσθηκε με την ηρωική αντίσταση στο νησί της Κρήτης διήρκησε συνολικά 216 ημέρες, άλλαξε εναντίον του ‘Αξονος τον ρου των πολεμικών γεγονότων! Η Γαλλία καταλήφθηκε σε 45 μέρες, το Βέλγιο σε 18, η Ολλανδία 5, ενώ η Δανία υπέκυψε σε 12 ώρες. Η Αυστρία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Αλβανία παραδόθηκαν αμαχητί.

Με την ηρωική της αντίσταση Ελλάδα, πρώτη κατέρριψε το μύθο για το αήττητο του Άξονα. Κατάφερε θανάσιμο πλήγμα στον έναν συνέταιρο. Τον κατέστησε ανάπηρο και ουδέποτε η Φασιστική Ιταλία συνήλθε από την ήττα της.

Η πίστη τους στην Πατρίδα τους όπλισε. Θάνατος ή Λευτεριά, το σύνθημα. Ένας λαός με μια φωνή. Ποιο το δικό μας χρέος! Να αποκαταστήσουμε την τιμή της Πατρίδας μας.

Η στάση ηττοπάθειας, όμως, που είναι διάχυτη στην καθημερινότητα των περισσότερων Ελλήνων είναι ανακόλουθη με την παρακαταθήκη του έπους του ’40. Στη σωρεία βάρβαρων μέτρων που έφεραν τα αντιλαϊκά μνημόνια της Μέρκελ και του ΔΝΤ, οι ελληνικές κυβερνήσεις απάντησαν με ένα μεγάλο «ΝΑΙ» και ο ελληνικός λαός έμεινε απλός παρατηρητής, να βλέπει τη ζωή του να υποβαθμίζεται μέρα με τη μέρα.

TA «OXI» Ελλήνων, κάποιοι τα μετέτρεψαν σε ΝΑΙ, χωρίς ίχνος αιδούς, αλυσοδένοντας μια για πάντα το ελληνικό Εθνος.

Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε; Οι Έλληνες ενωμένοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε. Μόνον «θαύματα» θα πραγματώνουμε!

Πληροφορίες: newsbomb.gr, onalert.gr, ΓΕΣ/ΔΙΣ (1985) 28-9. – ΓΕΣ/ΔΙΣ (1960) 8-13, greece.org