Κάθε χρόνο, περί τα τέλη του Αυγούστου, γνωστοποιούνται τα αποτελέσματα των Πανελληνίων Εξετάσεων που κάποιος μπορεί να τις παρομοιάσει, έστω και καθ’υπερβολήν, με…την”Ιερά Εξέταση”. Ατελείωτες ώρες μελέτης, πολλές στερήσεις και το άγχος να συνoδεύει τους υποψηφίους μέχρι και τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, την ανακοίνωση των βάσεων κάθε εκπαιδευτικού ιδρύματος δηλαδή. Όπως κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες τα ελληνικά σπίτια γεμίζουν με κάθε είδους αντιδράσεις. Φωνές χαράς και ενθουσιασμού, λύπης και απογοήτευσης. Κάθε παιδί νιώθει και από κάτι διαφορετικό, όμως όλα τους συνδέονται με ένα αόρατο συναισθηματικό δεσμό,ένα κοινό συναίσθημα, την ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ.

Όσοι κατόρθωσαν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα ή να αρκεστούν σε ένα συμβιβασμό που θα πλησίαζε την πρώτη τους επιλογή, αλλά και όσοι δεν τα κατάφεραν τελικώς, συνειδητοποιούν πως τώρα βρίσκονται αντιμέτωποι με τις μεγαλύτερες δυσκολίες τους. Οι δε θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα επιλέξουν να συμμετάσχουν ξανά τον επόμενο χρόνο στις εξετάσεις ή αν θα βγουν απευθείας στην ”ΑΓΟΡΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ’’. Οι μεν ύστερα από τους πανηγυρισμούς, στους οποίους δικαίως επιδίδονται, θα πρέπει να αρχικά να σκεφτούν αν θα μεταβούν στην πόλη που εδρεύει το κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα. Τόσος κόπος και χρήματα(μη γελιόμαστε αυτή η επιτυχία χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό στη φροντιστηριακή παιδεία, τη γνωστή και ως ”παραπαιδεία) ενδέχεται να πάνε ”χαμένα”! Αυτό επειδή η συμπλήρωση του μηχανογραφικού δελτίου συνέπεσε χρονικά με την επιβολή ελέγχου των τραπεζικών κεφαλαίων, ωθώντας τους περισσότερους υποψηφίους να επιλέξουν ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που βρίσκονται κοντά στον τόπο κατοικίας τους. Αν αυτό έχει επιτευχθεί, έχει καλώς. Αν πάλι όχι, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης κάθε ”μεσαίας” ελληνικής οικογένειας, όπως συνηθίζεται να λέγεται, τότε πολλοί επιτυχόντες δεν θα καταφέρουν να ξεκινήσουν τη φοιτητική τους ζωή, τουλάχιστον όχι φέτος!

Παλαιότερα βέβαια υπήρχε η εναλλακτική επιλογή της εργασίας. Την περασμένη δεκαετία πολλοί φοιτητές αναγκάζονταν να εργαστούν για να καλύψουν τα έξοδά τους, όταν υπήρχε αυτή προοπτική υπήρχε. Τώρα με την ανεργία να ”καλπάζει” μέρα με την ημέρα, ούτε σκέψη για εργασία! Όσοι λοιπόν ξεπεράσουν το ”σκόπελο” της συντήρησής τους, πέφουν στο επόμενο: ΔΙΑΜΟΝΗ. Όλοι αυτοί οι φοιτητές θα πρέπει κάπου να μείνουν. Για τον παραπάνω αυτονόητο λόγο οι περισσότεροι δεν διαθέτουν την οικονομική άνεση για να ενοικιάσουν κάποια στέγη. Έτσι θα στραφούν για ακόμη μία χρονιά στις φοιτητικές εστίες που είναι σε θέση να φιλοξενήσουν ένα συγκεκριμένο αριθμό αυτών, ελάχιστο εν συγκρίσει με εκείνους που το έχουν ανάγκη. Εκεί αναλαμβάνει ρόλο η αρμόδια αρχή του Υπ.Παιδείας όχι για να επιλύσει το ζήτημα,αλλά για να ΜΕΙΩΣΕΙ το ποσοστό των φοιτητών που αιτούνται στέγαση στις φοιτητικές εστίες. Και πώς θα γίνει αυτό; Κριτήρια επί κριτηρίων και προϋποθέσεις επί προϋποθέσεων που δεν πληρούν οι φοιτητές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τίθεται ΑΝΗΘΙΚΟ δίλημμα σε όσους αργότερα θα στηρίξουν την οικονομία της αυτή η χώρα, τους αυριανούς επαγγελματίες, τους επιστήμονες, το ευρύτερο εργατικό δυναμικό. Θα πρέπει να επιλέξουν αν θα παρατήσουν τις σπουδές τους ή θα μείνουν ΑΣΤΕΓΟΙ,καταλήγοντας στο ”προφανές’’ ,το πρώτο.Πόση παρακμή μπορεί άραγε να κρύβει μέσα του αυτό το ”προφανές’’;

Η δοκιμασία των φοιτητών, όσων δηλαδή παρέκαμψαν τα ”εμπόδια” που θέτει με το δικό της μοναδικό τρόπο η Πολιτεία, η οποία αφήνει τον εκπαιδευτικό τομέα να ”ΦΥΤΟΖΩΕΙ”, θα συνεχιστεί αφού θα ”γνωρίσουν” τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ κενά της Δημόσιας Εκπαίδευσης για ακόμη μία φορά και τις πολύμηνες καταλήψεις των οποίων θα ηγηθούν και πάλι οι ”ΓΝΩΣΤΟΙ-ΑΓΝΩΣΤΟΙ”, γεγονότα που καθυστερούν ΣΚΟΠΙΜΑ την ολοκλήρωση των σπουδών στο προκαθορισμένο χρονικό διάστημα των τεσσάρων ακαδημαικών ετών. Η φοίτηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί και ”ΟΔΥΣΣΕΙΑ” που καταλήγει όχι σε επιστροφή στην πατρίδα μα σε φυγή από αυτήν! Αυτό επειδή οι τελειόφοιτοι και πτυχιούχοι θα βρεθούν αντιμέτωπει με το ”ΤΕΡΑΣ” της ανεργίας και έτσι θα αναγκαστούν να αναζητήσουν την πολυπόθητη επαγγελματικής τους αποκατάσταση μακριά από τη χώρα τους, κάπου στο εξωτερικό. Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα;

Με την παραπάνω τακτική που ακολουθείται, το κράτος επιτυγχάνει το… σκοπό του, τη σημαντική μείωση εκείνων που θα μπορέσουν επιτέλους να ξεκινήσουν τις σπουδές τους. Αν ήταν στο χέρι του θα είχε εκμηδενίσει το ποσοστό εκείνων που θα περνούσαν το κατώφλι των Πανεπιστημίων! Δεν θέλουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις πολίτες με υψηλό μορφωτικό επίπεδο που προκαλεί την ”ΕΠΙΦΟΒΗ” ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, προνόμιο που κλονίζει και ουκ ολίγες φορές έχει αναγκάσει κυβερνώντες και κυβερνήσεις να παραιτηθούν ή να αποχωρήσουν από την εξουσία ”άρον-άρον’’. Αλλά σήμερα δεν είναι ανάγκη η εκάστοτε κυβέρνηση να κάνει κάτι τέτοιο από τη στιγμή που διαθέτει έναν ισχυρό ΣΥΜΜΑΧΟ, την αδυναμία ευρέσεως εργασίας για τους νέους πτυχιούχους! Οι νέοι ούτως ή αλλιώς δε θα παραμείνουν στη χώρα που τους γέννησε και τους ανέθρεψε και που οι πολίτες της, με τους φόρους που πλήρωσαν επιδότησαν τις σπουδές τους, αφού πλέον αδυνατεί να τους συντηρήσει. Αργά ή γρήγορα θα φύγουν χωρίς να γνωρίζουν πότε ή αν ποτέ θα επιστρέψουν. Το κράτος ερημώνεται, με τους εναπομείναντες ηλικιωμένους και τα βρέφη να αποτελούν τον πληθυσμό της Ελλάδας, πληθυσμός που δεν λογίζεται ικανός για να ανατρέψει πολιτικές και οικονομικές καταστάσεις. Τα ξένα κράτη διεκδικούν τους Έλληνες και οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων τους διαθέτουν με μορφή εθνικού ”ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ” με την προοπτική, πολλές φορές,”ΠΩΛΗΣΗΣ”. Δεν είναι η Ελλάς εκείνη που ”τρώει” τα παιδιά της αλλά αυτοί που κρατούν γερά το ”τιμόνι” της διακυβέρνησης και κανονίζουν κρυφά παράνομες ”ΥΙΟΘΕΣΙΕΣ” των πολιτών της, εν αγνοία τους!